Weg met ongedierte konijnen
Hoewel konijnen schattig kunnen zijn als huisdier of zelfs over een leeg veld springen, kunnen niet-gedomesticeerde of wilde konijnen veel schade aanrichten aan tuinen en landschapsarchitectuur. Konijnen voeden zich met een scala aan planten, van jonge bomen en broccoli tot noten, bessen en kruiden, maar je kunt konijnen beheersen en uit de weg ruimen.
Hoe weet u of uw tuin konijnen heeft?
Konijnen die in Europa veel voorkomen, variëren van de huiskat ter grootte van een huiskat tot zijn kleinere neven, de katoenstaarten en borstelkonijnen, die ongeveer 30 centimeter lang zijn. De jackrabbit kantelt de weegschaal met een flinke drie tot zeven pond, terwijl katoenstaartkonijnen en borstelkonijnen ongeveer twee pond wegen. Ze hebben allemaal een bruine tot grijze vacht met verschillende tinten.
Zelfs als je geen konijn ziet, kun je het bewijs zien dat het er was, omdat konijnen grove, cirkelvormige fecale "pellets" achterlaten met een diameter van ongeveer 1,30 cm.
Waar en hoe leven ze?
Jackrabbits worden meestal gevonden in open of halfopen gebieden van valleien en uitlopers, golfbanen, parken en luchthavens, in tegenstelling tot het verhaalverhaal "Brer Rabbit." Overdag verstoppen ze zich in depressies in de grond of onder struiken. Borstel- en katoenstaartkonijnen zullen ook onderdak vinden in dichte vegetatie, binnen en onder rotsstapels en in verlaten gebouwen - meestal binnen een paar meter van hun dekking.
Een vrouwelijk konijn kan elk jaar tot drie jongen werpen in vijf tot zes nesten. Wanneer baby-jackrabbits worden geboren, zijn ze klaar om volledig te worden behaard met hun ogen open. Pasgeboren katoenstaarten hebben echter bijna geen vacht, worden met gesloten ogen geboren en moeten enkele weken bij hun moeder blijven om zich te ontwikkelen.
Wat eten zij?
Konijnen voeden zich het liefst met tere jonge vegetatie, maar ze eten ook zaden, schors en noten tijdens hun nachtelijke voercycli. Soms wordt hun voeding verward met die van herten. Maar je kunt het verschil zien, want twijgen en bloemhoofdjes worden netjes afgeknipt door de snijtanden van het konijn, niet meer dan 60 cm boven de grond. Herten, aan de andere kant, hebben geen bovenste voortanden en moeten houtachtige stengels verdraaien, waardoor een onregelmatige snee in de plant achterblijft.
Hoe kun je ze op de minst giftige manier bestrijden?
- Hekwerk. Bouw een gaasafrastering van 122 cm hoog en begraaf de bodem minstens vijftien centimeter onder de grond. Buig een paar centimeter van de bodem van het hek om te voorkomen dat konijnen eronder graven. De maaswijdte mag niet groter zijn dan 2,5 cm om jonge konijnen uit te sluiten. Installeer nauwsluitende poorten met dorpels om te voorkomen dat konijnen graven en houd de poorten zo veel mogelijk gesloten, dag en nacht.
- Boomomslag. Als individuele planten gemakkelijker te beschermen zijn dan een heel gebied, plaats dan cilinders van kippengaas rond de stammen van jonge bomen, struiken of wijnstokken met de bodems ver genoeg van de stam begraven zodat de konijnen niet door het gaas kunnen knabbelen.
- Opruimen. Verwijder braamstruiken, stapels struikgewas, stenen of ander puin langs hekrijen en greppels om schuilplaatsen voor katoenstaartkonijnen en borstelkonijnen te minimaliseren. Het verwijderen van de hoes heeft echter weinig effect op jackrabbits omdat ze de hoes kunnen gebruiken die zich vaak op grote afstanden van hun voederplaatsen bevindt.
- Konijn disco. Lawaaimakers, zwaailichten en ultrasone repellers zijn over het algemeen niet effectief. Maar een pittige hond die los wordt gelaten in het te beschermen gebied, kan zijn gewicht in hondenbrokjes waard zijn.
- Afweermiddelen. Konijnenwerende middelen werken het beste tijdens de eerste jaren voordat houtachtige planten vrucht dragen of tijdens het winterseizoen. Op een paar uitzonderingen na kunnen de meeste insectenwerende middelen echter niet worden gebruikt op planten of plantendelen die door mensen worden gegeten.
- Trapping. Het levend vangen van konijnen wordt niet aanbevolen, omdat konijnen ziekten kunnen overbrengen die op de jager kunnen worden overgedragen.
