Inspirerende en ontroerende vaderdaggedichten

Van de vele tradities die verband houden met Vaderdag, is het spreekwoordelijke Vaderdaggedicht een van de meest geliefde. Deze gedichten kunnen worden gebruikt op handgemaakte of gedrukte kaarten, op een plaquette of gewoon voorgelezen bij het herkennen van een vader op zijn speciale dag. Sommige zijn van bekende dichters, andere niet zo bekend, en sommige van onbekende auteurs. Maar elk heeft een speciaal thema en kan op verschillende manieren op Vaderdag worden gebruikt.

Bijna elke avond als ze in bed liggen,
en hun beide kleine gebeden hebben gezegd:
Ze schreeuwen dat ik naar boven moet komen
en vertel ze verhalen over brutale zigeuners,
en adelaars met de klauwen die
het gewicht van een baby dragen, en sprieten
die door het bos zwerven op sterrennacht.

En ik moet deze verhalen illustreren:
Moet de noordelijke stormen imiteren die de
kano van de inheemse man werpen,
En ook de manier tonen waarop hij peddelt.
Als in het verhaal een beer komt, moet
ik even pauzeren en de lucht opsnuiven
en laten zien hoe hij in de bomen klimt
Om de honing van de bijen te stelen.

En dan zoem ik als boze bijen
En steek hem op zijn neus en knieën
En huilt van de pijn, totdat moeder huilt:
"Dat paar zal nooit hun ogen sluiten,
terwijl al dat lawaai daarboven je maakt;
Je houdt ze gewoon wakker."
En dan fluisteren ze: "Nog één",
en ik word weer gedwongen te brullen.

Elke avond vragen ze nieuwe verhalen.
En dat is geen gemakkelijke taak;
Ik moet zoveel dingen zijn,
De kikker die kraakt, de leeuwerik die zingt,
De sluwe vos, de bange kip;
Maar gisteravond lieten ze me stompen, toen
ze wilden dat ik draaide en kronkelde
en een hoekworm imiteerde.

Eindelijk vallen ze in slaap,
En zachtjes uit hun kamer kruip ik
En borstel en kam de bos haar die
ik heen en weer gooide om een beer te worden.
Dan zegt moeder: "Nou, ik zou moeten zeggen dat
je net zo goed een kind bent als zij."
Maar je kunt er zeker van zijn dat ik niet zal ontslag nemen.
Dat verhalende werk van mij.

Door Edgar A. Guest

Bedtijd kwam, we waren aan het settelen,
ik hield een van mijn jongens vast.
Toen ik hem zo stevig vastgreep, zag ik een vreemd gezicht:
mijn handen... ze leken op die van mijn vader!

Ik herinner me ze nog goed, die oude knoestige haken,
er waren altijd een of twee gebarsten spijkers.
En dankzij een hamer die van zijn merkteken was afgedwaald, was
zijn duim prachtig blauw!

Ze waren ruw, herinner ik me, ongelooflijk taai,
zo sterk als een timmermansschroef.
Maar 's nachts een bang jongetje vasthouden,
ze leken me ontzettend aardig!

De aanblik van die handen - hoe indrukwekkend was het
in de ogen van zijn zoontje.
De handen van andere vaders waren schoner, zo leek het
(de effecten van hun kantoorwerk).

Ik dacht in mijn vormingsjaren weinig na
over de reden voor papa's raspende wanten:
de liefde in het zwoegen, het vuil en de olie, het
roestige sanitair dat die handen deed passen!

Terugdenkend, met mistige ogen en vooruitdenkend,
als mijn tijd op een dag om is.
De fakkel van liefde in mijn eigen gerimpelde handen
zal overgaan op de handen van mijn zoon.

Ik vind de blauwe plekken niet erg, de littekens hier en daar
of de hamer die gewoon leek weg te glijden.
Ik wil vooral als mijn zoon mijn hand pakt,
dat liefde in de greep zit.

Door David Ketter

Een klein meisje heeft papa nodig
Voor veel, veel dingen:
zoals haar hoog van de grond houden
Waar het zonlicht zingt!

Alsof je de diepe muziek bent
die haar vertelt dat alles goed is
wanneer ze uitzinnig wakker wordt met
The terrors of the night.

Alsof je de grote berg bent
Die in haar hart oprijst en haar
laat zien hoe ze thuis zou kunnen komen
als al het andere uit elkaar valt.

Zoals haar de liefde geven.
Dat is haar zee en lucht,
Dus diep duiken of hoog zweven
Ze zal hem daar altijd vinden.

Door onbekende auteur

God nam de kracht van een berg,
De majesteit van een boom,
De warmte van een zomerzon,
De rust van een rustige zee,
De genereuze ziel van de natuur,
De troostende arm van de nacht,
De wijsheid van de eeuwen,
De kracht van de adelaarsvlucht,
De vreugde van een ochtend in de lente,
Het geloof van een mosterdzaadje,
Het geduld van de eeuwigheid,
De diepte van een gezinsbehoefte,
Toen combineerde God deze kwaliteiten,
Toen er niets meer aan toe te voegen,
wist Hij dat Zijn meesterwerk compleet was,
En dus noemde hij het... Pap

Door onbekende auteur

Het is zaterdagochtend. Het hoge gras moet worden gemaaid.
De tuin heeft onkruid nodig. De afvoer is overstroomd.
De garage is een rommel. De auto heeft reparatie nodig.
Allen hebben zijn aandacht nodig, maar het kan hem niet schelen.

Het dak is lek en er wachten nieuwe gordelroos.
Zijn lange lijst van "to-do's" stapelt zich op.
Wat is er zo belangrijk om uitstel te rechtvaardigen?
Denkt hij dat als ze worden genegeerd, ze gewoon zullen verdwijnen?

Hoe kan deze man met zoveel op zijn bord een
goede reden en reden vinden om uit te stellen?
Het is omdat hij een man is die zeker wijs is.
Een reus van een man in de ogen van zijn dierbare familie.

Een man die zijn prioriteiten goed kent,
en de momenten kiest die belangrijk zijn om te grijpen.
Dus waar is deze man die zoveel te doen heeft?
Hij is in de achtertuin aan het spelen met zijn zoon.

Door Ron Tranmer