Een geschiedenis van vloeren

Veel vloermaterialen worden tegenwoordig "traditioneel" of "tijdloos" genoemd. In sommige gevallen is dit slechts marketingtaal, maar in andere gevallen is het eigenlijk historisch accuraat, aangezien sommige vloermaterialen al sinds de oudheid in de een of andere vorm bestaan. U kunt waarschijnlijk raden dat natuurstenen vloeren er een van zijn, en misschien zelfs tegels. Maar wat voor vloeren hadden mensen als ze met dieren in huis woonden? Een paar echt traditionele vloermaterialen zullen u misschien verrassen.

De eerste verdiepingen

De allereerste vloeren die in de interieurbouw werden gebruikt, waren eenvoudigweg van de grond zelf gemaakt. De grond werd vaak gerooid en geëgaliseerd voordat de constructie erboven werd opgetrokken. In sommige gevallen werd hooi of stro gebruikt om dit oppervlak te verzachten en in de winter iets warmer te maken. Er kunnen ook uitgeharde dierenhuiden over de aarde zijn gedrapeerd om een zekere mate van opvulling te bieden.

Het oude huishouden kan ook afval laten vallen en direct op de vloer weigeren en er dan overheen lopen om het samen te drukken tot een stevig oppervlak. Op het platteland werd het interieur van het huis vaak gedeeld met vee, en dieren laten afval achter, waar ook overheen gelopen en samengedrukt werd in de vloer, wat resulteerde in een oppervlak dat zo hard was als beton.

Er waren talrijke variaties op de praktijk van het verdichten van materiaal tot een vuilvloer. Sommige methoden zouden ervoor zorgen dat de vloer goed zou uitharden. Anderen leken te zijn ontworpen voor esthetiek. Dierlijk bloed, meestal afkomstig van een geslacht varken, werd gewoonlijk over vertrapte oppervlakken gestrooid om ze sneller te verharden. Munt werd in veel Europese mengsels van vloeroppervlakken gebruikt als geurverdrijvend middel, om de geur van afval en uitwerpselen tegen te gaan.

Vroege Noord-Europese vloeren

Inheemse mensen in Noord-Europa goten gewoonlijk grote hoeveelheden zand over de grond in hun structuren en maakten het zand vervolgens glad. De zandlaag zou afval en afval verzamelen en na verloop van tijd vies worden, net als een gigantische kattenbak. Op dat moment kon het uit de structuur worden geveegd en vervolgens worden vervangen door een nieuwe laag zand, waardoor een warme, zachte, relatief hygiënische vloerbedekking ontstaat.

Een andere gangbare praktijk in Noord-Europa was het verspreiden van pinda's en zonnebloempitten over de vloer. Als er over de vloer werd gelopen, bedekte de olie van de schelpen de voeten van de inzittenden en verspreidde zich over de vuilvloer, waardoor het oppervlak verhardde en compacter, stabieler en stofvrijer werd.

Oude Indiase vloeren

Traditionele onverharde vloeren kregen een nieuwe draai op het Indiase subcontinent met de toevoeging van een reeks kleurrijke decoratieve zandstranden. Deze kunnen over de vloer worden gestrooid of worden gemengd met rijstpoeder en bloembladen om het natuurlijke oppervlak van de grond willekeurig te kleuren en te kleuren. Ze kunnen ook worden gerangschikt in ingewikkelde patronen en ontwerpen, in een kunstvorm die bekend staat als rangoli, die nog steeds wordt beoefend.

De geschiedenis van natuurstenen vloeren

Stenen constructie werd voor het eerst ontwikkeld in Egypte meer dan 5000 jaar geleden, met de bouw van paleizen en monumenten met behulp van grote stenen van materiaal uit de bergen. Tegenwoordig hebben de piramides van Gizeh enkele van de oudste voorbeelden van natuurstenen vloeren ter wereld, wat de veerkracht op lange termijn van deze oppervlaktebedekkingen aantoont.

Het gebruik van steen in vloeren bleef zich in de loop van de tijd ontwikkelen, en er zijn aanwijzingen dat de Grieken al 3000 jaar geleden kiezelmozaïekvloeren maakten. Deze werden gemaakt door honderden kleine, ronde stenen in een mortelbed te plaatsen om een beeld te vormen. Naarmate dit vloermateriaal evolueerde, werden de kiezelstenen vervangen door platte stukken kleurrijke stenen tegels.

Er zijn andere voorbeelden van natuursteen die in de oudheid worden gebruikt. De Grieken waardeerden marmer als vloermateriaal vanwege zijn doorschijnende eigenschappen, vooral met lichtgekleurde steen die leek te gloeien in het zonlicht. De koninklijke families van het Carthaagse rijk hadden een speciaal Turks marmer dat ze gebruikten om al hun paleizen te bouwen als een symbool van prestige.

Romeinse verwarmde stenen vloeren

Tijdens het Romeinse rijk bereikte de kunst van natuursteenvloeren nieuwe hoogten van innovatie. Meesterlijke Romeinse architecten waren in staat een reeks vloeren te ontwerpen die feitelijk van onderaf werden verwarmd; dit waren de eerste ondergrondse stralingsverwarmingssystemen.

Bij dit proces werd gebruik gemaakt van grote tegels die op balken werden gestut, zodat er een opening onder het vloeroppervlak ontstond. Aan het ene uiteinde van deze opening werd een oven geplaatst en aan het andere uiteinde een ventilatieopening. De warmte van de brandende oven werd over de bodem van de vloer naar de ventilatieopening geleid en verwarmde de tegel erboven. Deze verwarmde vloeren werden gedurende het hele leven van het rijk gebruikt in de huizen van de rijken.

Na de val van Rome was de kunst van het maken van ingewikkelde stenen en mozaïekvloeren grotendeels verloren gegaan in West-Europa. Hoewel deze vaardigheden tot op zekere hoogte in Byzantium en door de islamitische wereld zouden worden behouden, werd het Europese gebruik van stenen vloeren vaak gedegradeerd tot het opruimen van stukken materiaal van oude monumenten en paleizen die in onbruik waren geraakt.