Geweven Ethiopische manden

Mandenvlechten is een van de oudste menselijke ambachten. Door de eeuwen heen gevonden in talloze vormen in talloze culturen, volkeren en groepen, worden geweven manden gerangschikt met aardewerk en textiel als een van de eerste en meest veelzijdige objecten die door mensenhanden zijn gemaakt. In veel Afrikaanse landen, net als op andere plaatsen in de wereld, bestaat er nog een grote verscheidenheid aan mandenvlechttradities. Van de Tutsi-mandenmakerij uit Rwanda tot de Zulu-manden van Zuid-Afrika, deze methoden combineren eeuwenoude technieken en symboliek met de evoluerende esthetiek en sociale realiteit van moderne mensen. En hoewel veel van deze manden hun weg hebben gevonden naar het wereldwijd geïnspireerde decor van huizen over de hele wereld, is een van de bekendste manden van Afrika waarschijnlijk net zo goed te vinden in een restaurant als in een huis.

Njeera Platter Artistry van Gaten in mijn zolen

Bijna iedereen die ooit van de Ethiopische keuken heeft genoten in een restaurant dat gespecialiseerd is in het tarief, is waarschijnlijk de mesob tegengekomen. Deze relatief hoge mand met brede bodem is een steunpilaar van dergelijke etablissementen en geeft een vleugje traditionele cultuur aan de eetervaring. Wat de mesob uniek maakt, is dat zijn primaire functie niet is om voedsel op te slaan, maar om te dienen als eetoppervlak waar mensen van kunnen eten. Het andere opvallende kenmerk van deze manden zijn de verbazingwekkende kleurenpaletten en betoverende patronen die in elk stuk zijn geweven. Maar zoals de meeste globale objecten met een lange geschiedenis, kan de mesob zoveel meer doen dan wat hij aan de oppervlakte laat zien. Het kan je ook dingen vertellen over de plaats en tijd waar het vandaan komt, de evoluties die het heeft doorgemaakt en zelfs de manieren waarop mensen gaandeweg zijn veranderd.

Njeera Platter Artistry van Gaten in mijn zolen

Hoewel ze over het algemeen als Ethiopisch worden omschreven, behoren Mesob-manden tot een grotere traditie van het mandenvlechten van Harari, die op zijn beurt tot een kleinere geografische regio behoort: de ommuurde stad Harar in het oosten van Ethiopië. Gelegen op een hoogte van 1885 meter boven zeeniveau, in het hoogland van het land, is Harar een versterkte stad die bekend staat om zijn middeleeuwse muur gebouwd in de 13e eeuw met vijf originele poorten die overeenkomen met de vijf districten van de stad. De oprichting van de stad zelf is wat moeilijker tot op heden. Verschillende bronnen beweren een verscheidenheid aan mogelijkheden, variërend van de 7e tot de 11e eeuw n.Chr. eind 19e eeuw. Door alles,de stad bleef een vitaal handelscentrum en verbond handelsroutes tussen Ethiopië, de Hoorn van Afrika en het Arabische schiereiland met levensvatbare havens die handel beloofden met veel verder weg gelegen locaties.

In 1520 werd Harar de hoofdstad van de Adal Sultinate. Hoewel oorspronkelijk gesticht door Arabieren, stond het sultanaat onder de controle van de Somalische sultans van de Walashma-dynastie tegen de tijd dat Harar de hoofdstad werd. Harar werd een onafhankelijk koninkrijk in 1647 na Christus en bleef zijn eigen natie tot 1875, toen het gedurende negen jaar door Egypte werd veroverd onder Ismail Pasha. De slag om Chelenqo, die ervoor zorgde dat Harar een permanent deel van Ethiopië werd, vond plaats in 1887. Het begon toen de emir van Harar een mislukte verrassingsaanval lanceerde op het naburige koninkrijk Ethiopië, destijds geleid door Menelik II. Na de aanval werd Harar ingenomen door de troepen van Menelik en opgenomen in de Ethiopische staat.

Het belang van de islam voor Harar, en van de stad voor het geloof, reikt veel verder dan haar positie als de voormalige hoofdstad van een voormalig sultanaat. Van Harar wordt ook gezegd dat het de vierde meest heilige stad van de islam is, na Mekka, de geboorteplaats van de profeet Mohammed; Medina, de plaats van zijn emigratie en de locatie van zijn graf; en Jeruzalem, waarvan de Koran opmerkt dat het zowel de locatie is van waaruit de profeet ten hemel is opgevaren als de eerste Qibla- de oorspronkelijke richting waarin de vroege moslims tijdens het gebed onder ogen moesten zien. Het is echter belangrijk op te merken dat het onderscheid van Harar als de vierde heiligste stad van de islam verre van onomstreden is. Er zijn anderen die de titel claimen, zoals de Tunesische stad Kairouan. Desalniettemin was Harar eeuwenlang een belangrijk centrum van islamitische wetenschap, poëzie en kunst zoals mandenvlechten. Tegenwoordig herbergt de stad 82 moskeeën en meer dan 100 heiligdommen, evenals een aantal traditionele herenhuizen die bekend staan om hun unieke en mooie interieur.

Mandenvlechten is eeuwenlang een belangrijke kunstvorm geweest voor de Harari, die voornamelijk, maar mogelijk niet uitsluitend, werd nagestreefd door de vrouwen van de hogere sociale klassen. De materialen waaruit de manden zijn geweven, bestaan uit een aantal verschillende soorten gedroogd gras of stro. Migir, een stevige plant, die meestal ongeverfd blijft, wordt gebruikt als basis voor de spoelen waaruit de mand zal bestaan. De spiralen zijn geweven met een grassoort die bij de Harari bekend staat als een gargara, en bij westerse botanici als Eleusine jaegeri. Deze stengels, die vaak geverfd zijn, worden gebruikt als een soort draad om de afgewerkte mand te versieren en om de structuur bij elkaar te houden.

Ten slotte is q uarma een basistype rietje, dat voornamelijk een decoratieve functie heeft en alleen aan de buitenkant van de mand wordt gebruikt. Terwijl de traditionele manier om kleur toe te voegen aan weefmaterialen een assortiment natuurlijke kleurstoffen omvat, vereist modern verven weinig meer dan het toevoegen van poedervormige chemische kleurstoffen aan kokend water en het toevoegen van de bedoelde grassen en rietjes aan de mix. Hoewel veel hedendaagse Harari-wevers op zijn minst enige kennis hebben van het verfproces, blijft het de voorkeur van de meeste wevers om de materialen in de gewenste kleuren te kopen bij de professionele verffamilies van de stad.

Het maken van de mand is een nauwgezet en gedetailleerd proces van oprollen en weven, waarbij de verschillende materialen worden gebruikt om een reeks geometrische patronen te creëren. De zaak wordt verder gecompliceerd door het feit dat zelfs de basispatronen van een mand zo moeten worden geweven dat ze patronen bevatten die uit verschillende kleuren bestaan. Dit is een van de vele factoren die volgens veel geleerden het mandenvlechten van Harari als hoge kunst beschouwen. Afgewerkte manden zijn onderverdeeld in twee categorieën op basis van of ze bedoeld zijn voor decoratieve of utilitaire doeleinden. Van de dertig bekende mand types Tweeëntwintig vallen in de eerste categorie en de overige acht vormen de laatste. Net als veel andere werken met patronen afkomstig uit Afrikaanse culturen, hebben de patronen van Harari-manden specifieke namen, waarvan er vele verwijzen naar de geschiedenis van de stad, voormalige heersers, veroveraars of andere opmerkelijke historische momenten. Een voorbeeld van zo'n patroon genaamd "Schild van de Amir" verwijst naar de amirs die ooit de onafhankelijke stadstaat regeerden.

Mandenvlechten was niet de enige vaardigheid die nodig was om te laten zien dat een Harari-vrouw goed gefokt was. Even belangrijk was de vaardigheid van de vrouw om decoratieve manden aan de muren van haar huis te schikken. Zowel het weven als het schikken van de manden maakten een groot deel uit van het leven van welgestelde Harari-meisjes, omdat ze verwacht werden tegen de tijd van hun huwelijk - vaak net na de puberteit in het verleden - om manden te kunnen weven voor hun bruidsschat, inclusief twee identieke manden om aan de schoonmoeder van een vrouw te presenteren en een voor haar man om mee te nemen. Onlangs, als reactie op een duidelijke afname van de productie van traditionele manden onder de Harari, zijn er verschillende ambachtsgilden ontstaan in de ommuurde stad van vrouwen die de traditie willen behouden die verder gaat dan de inferieure ambachten die voor de toeristenindustrie worden geproduceerd.

Opgerolde grasmand van Ethnology

Ten slotte, hoewel Harari-manden misschien het vaakst worden gezien in uw plaatselijke Ethiopische restaurant, zijn het niet alleen fans van injera die de goede mensen van Harar veel dank verschuldigd zijn. Ethiopië staat al lang bekend als de oorspronkelijke thuisbasis van koffie. Harrar, gelegen dicht bij de Keffa-regio waar koffie zijn naam aan ontleent, wordt algemeen beschouwd als de thuisbasis van de eerste gedomesticeerde koffieplant, waardoor het mogelijk is dat de plant en de drank over de hele wereld worden vervoerd en gedeeld.

Mooie Ethiopische mesobs van Aphro chic