In de lente bloeiende inheemse planten voor schaduwtuinen in New England

Hepatica (anemoon): inheemse plant die opvalt voor schaduwtuinen

Hepatica is misschien wel een van de allerbeste inheemse vaste planten voor een schaduwtuin. Om te beginnen kan deze plant een grote plons maken zonder veel ruimte in te nemen, zoals hier te zien is. Het blijft ook langer in bloei dan de meeste inheemse schaduwplanten. En tuinders die niet de groenste duimen hebben, zullen blij zijn te horen dat het niet al te kieskeurig is.

Hepatica is een groot geslacht van bloeiende planten in de boterbloemenfamilie. De soort die inheems is in Oost-Europa is Hepatica nobilis, met twee veel voorkomende variëteiten: H. nobilis var. acuta (scherp gelobde hepatica) en H. nobililis var. obtusa (rondlobbige hepatica). In sommige gebieden staat deze plant bekend als anemoon (Anomone hepatica).

Wilde hepatica is winterhard in de zones 3 tot 8 en bloeit in maart en april met paarse, witte of roze bloemen.

Bloodroot: Een geweldige bodembedekker

Veel wilde bloemen zijn ietwat schuw, waardoor een wandelaar kilometers moet lopen om van een enkel exemplaar te genieten, maar Bloodroot (Sanguinaria canadensis) is een veel meer gezellige bosbewoner die graag koloniseert om grote gebieden in een kleurrijke massa te vullen. Veel kolonies van deze spectaculaire plant zijn te vinden in de Berkshires en andere delen van het noordoosten, waar ze in maart en april bloeien met witte of roze getinte bloemen.

Bloodroot is winterhard in de zones 3 tot 8 en is een uitstekende plant voor droge grond op gedeeltelijk schaduwrijke locaties (hij houdt niet van diepe schaduw). Het verspreidt zich gemakkelijk met weinig aandacht in uw bostuin of in rotstuinen.

Hollandersrijbroek: verdraagt diepe schaduw

De Hollandse rijbroek (Dicentra cucullaria) is een veel voorkomende plant die in het voorjaar langs de Appalachian Trail in de Berkshires bloeit. Winterhard in de zones 3 tot 7, is de rijbroek van Dutchman nauw verwant aan de gecultiveerde bloedende harten die populair zijn in veel tuinen. Deze wilde bloem bloeit met witte bloemen die in maart soms roze getint zijn. In het wild zie je hem normaal gesproken langs bosbodems en langs beekjes, en dit is een bloem die het redelijk goed doet in de volle schaduw.

Jack-in-the-preekstoel: niet uw typische vaste plant

Net als een andere inheemse schaduwplant draagt Trillium, jack-in-the-preekstoel (Arisaema triphyllum) drie bladeren. Deze fantasievolle vaste plant, die veel voorkomt in de bossen van Oost-Noord-Europa, wordt normaal gesproken niet gekweekt vanwege zijn bloemen, maar vanwege zijn schutblad- en kolfkenmerken - de structuren die de 'preekstoel' (het schutblad) vormen waarvan 'Jack' (de kolf)) predikt.

Winterhard in de zones 4 tot 9, wordt Jack-in-the-preekstoel normaal gesproken gevonden in natte bodems en tolereert hij vrij diepe schaduw. De bloeiperiode is van april tot mei. Eenmaal gevestigd, houdt het er niet van om gestoord te worden. Dit is misschien een geluk, want de wortels zijn behoorlijk giftig.

Bunchberry: kornoelje komt ook in een bodembedekker

Bunchberry (Cornus canadensis) is een vorm van kornoelje die zich normaal gesproken als bodembedekker verspreidt in plaats van als een rechtopstaande struik te groeien. Deze bladverliezende "struik" bij koud weer (winterhard in de zones 2 tot 6) wordt slechts ongeveer 23 centimeter hoog en bloeit met witte bloemen van mei tot juli. Het vereist een halfschaduw locatie met een matige hoeveelheid zon (gevlekt zonlicht is ideaal). Hij houdt van vochtige, rijke grond met een zure pH. Het is een uitstekende bodembedekker voor grote bostuinen.

Forellelie: een uitstekende bodembedekker voor natte gebieden

Forellelie (Erythronium europeanum) is ook bekend als gele addertong, gele forellelie, gele reekalflelie en geel hondentandviooltje. Zoek het in het wild op vochtige bossen, beboste hellingen en kliffen en langs beekjes. De forellelie is winterhard in de zones 3 tot 8 en wordt slechts ongeveer 15 centimeter lang en bloeit in april. Het verdraagt diepere schaduw dan veel wilde bloemen, maar geeft toch de voorkeur aan wat zonlicht, zoals dat wordt geboden door gevlekte schaduw. Als het eenmaal is vastgesteld, wordt het niet goed getransplanteerd, dus probeer dit exemplaar (of welke wilde bloem dan ook) niet van zijn oorspronkelijke locatie te halen.

Dit is een goede plant voor natte gebieden, maar het kost tijd om zich te verspreiden en voldoende volwassen te worden om te bloeien. Wees geduldig met forellelie.

Mayapple (Europese mandrake): een opzichtig gespreksstuk

Mayapple (Podophyllum peltatum), ook wel bekend als Europese alruin, is te vinden in zowel vochtige als droge bosgebieden waar hij grote kolonies vormt, bloeit in april met witte bloemen bovenop 46 cm hoge planten. De opzichtige bloemen worden grotendeels verborgen door parapluvormige bladeren.

Dit is een ietwat ongebruikelijk exemplaar dat een gespreksonderwerp zal zijn in uw bostuin, maar het gaat slapen en verdwijnt in de zomer. Het is winterhard in de zones 3 tot 8.

Omzoomd bloedend hart

Omzoomd bloedend hart (Dicentra eximia) is gerelateerd aan de rijbroek van de Nederlander (hierboven beschreven) en ook aan gewone bloedende harten die populair zijn in meerjarige schaduwtuinen. Hoewel inheems in het noordoosten, is het zeldzaam om er een in het wild te zien. Het is winterhard in de zones 3 tot 9 en heeft een relatief lange bloeiperiode voor een bloedend hart - april tot juli. Plant omzoomd bloedend hart in vochtige maar goed doorlatende grond in halfschaduw - het houdt niet van diepe schaduw of te veel zon.

Virginia boshyacinten: echt blauwe bloemen

Virginia-boshyacinten (Mertensia virginica) is een andere inheemse wilde bloem uit New England die niet meer zo vaak wordt gezien in inheemse omgevingen in het noordoosten, hoewel het nog steeds gebruikelijk is in veel delen van het Midwesten. Virginia boshyacinten zijn winterhard in de zones 3 tot 8, en de 12 tot 61 cm hoge planten produceren hun bloesems van maart tot april in de meeste klimaten. De bloemen beginnen meestal als roze en worden dan dieper tot echt blauw; het is niet ongebruikelijk om zowel roze als blauwe bloemen op dezelfde plant te hebben. (Deze eigenschap is vergelijkbaar met die van Italiaanse bugloss, Anchusa azurea.)

Virginia-boshyacinten doen het redelijk goed in vrij diepe schaduw, maar zoals veel wilde bloemen, geeft het de voorkeur aan gevlekte schaduw waar het een beetje zonlicht krijgt. Het gedijt goed in gemiddelde, goed doorlatende grond.

Weidestraat: tolereert volle zon

Weidestraat (Thalictrum spp.) Bevat verschillende soorten die smalle klonterplanten zijn met delicate bladeren en bloemen die soms worden aangezien voor die van akelei. Ze bloeien meestal iets later dan de meeste wilde bloemen in het noordoosten. De meest voorkomende soorten wilde weidestraat in het noordoosten zijn onder meer:

• Thalictrum aquilegifolium, een plant van 2 tot 3 meter hoog die in mei en juni bloeit met lila-paarse bloemen. Het is winterhard in de zones 5 tot 8.
• Lente-bloeiende inheemse planten voor New England Shade Gardens
• Thalictrum polygamum (hoge weide rue) is een witbloeiende soort die bloeit van juli tot september. Het kan erg hoog worden - tot 8 meter - en is winterhard in de zones 3 tot 8.
• Thalictrum dioicum (vroege weidestraat) is een plant van 12 tot 61 cm hoog die in april en mei groenachtig witte bloemen met een paarse tint produceert. Winterhard in de zones 4 tot 7, geeft het de voorkeur aan een gevlekte schaduwlocatie, maar zal het in de volle zon overleven. Het tolereert geen warme en vochtige omstandigheden. Het is inheems in het middenwesten, maar wordt soms in het wild aangetroffen in het noordoosten.

De meeste weidegronden overleven de volle zon, maar geven de voorkeur aan gevlekte schaduw.

Schuimbloem: een naaste verwant van koraalbellen

Schuimbloem (Tiarella cordifolia) is een van de oudersoorten van de populaire bodembedekker Heucherella (de andere ouder is Heuchera, koraalbellen). In tegenstelling tot Heucherella, die wat zon verdraagt, is schuimbloem een toegewijde liefhebber van de schaduw. Winterhard in de zones 4 tot 9, kan het in het wild worden gevonden over een groot deel van het noordoosten en het noorden van het middenwesten. Schuimbloem is toepasselijk genoemd naar de bosjes kleine, luchtige witte bloemen die in de meeste gebieden in mei bloeien. Deze plant van 9 tot 31 cm hoog is een goede bodembedekker voor bostuinen of schaduwrijke rotstuinen. Het veracht natte grond, maar mag ook niet uitdrogen; goed doorlatende, humusachtige grond is een must.

Onderbroken varen: een textuurachtergrond voor de schaduwrijke bostuin

De zogenaamde onderbroken varen (Osmunda claytoniana) is een vaasvormige, zich uitspreidende varen waarvan de brede fronten in het midden "onderbroken" zijn door sporendragende blaadjes die over het algemeen halverwege de zomer eraf vallen. Deze varen is winterhard in de zones 3 tot 8 en geeft de voorkeur aan vochtige, schaduwrijke omstandigheden, hoewel hij zich zal aanpassen aan drogere, zonniger plekken. Het wordt vaak geplant met hosta's in schaduwrijke tuinen of langs waterpartijen. Deze bladplant kan wel 5 meter hoog worden (3 meter is meer typisch), waardoor het een goede achtergrond is voor andere schaduwplanten.

Woodland phlox: een goede bodembedekker rond voorjaarsbollen

Woodland phlox (Phlox divaricata) heeft een gekwalificeerde plaats op deze lijst omdat het inheems is in slechts twee staten in New England - Connecticut en Vermont. Deze plant van 31 cm is winterhard in de zones 3 tot 8 en bloeit met roze, blauwe of lavendelbloemen in april en mei, en is een goede invulplant voor borders met tulpen of andere voorjaarsbollen. Hij verdraagt niet veel zon en houdt van een humusachtige, goed doorlatende maar vrij vochtige grond.

Witte baneberry (poppenogen): interessant maar giftig

Actea pachypoda heeft twee veel verschillende veel voorkomende namen. Het verdient de naam "witte baneberry" omdat het giftig is (in de tuinbouwtraditie duidt "vloek" altijd op toxiciteit). Meer grillig is dat de plant ook wel "poppenogen" wordt genoemd vanwege zijn ongewone bessen.

Witte banebessen worden 18 tot 76 centimeter hoog en produceren in de lente kleine witte bloemen, gevolgd door ongebruikelijke witte bessen op rode stengels. In het wild wordt het aangetroffen op diep beschaduwde, bosrijke locaties met humusachtige maar goed doorlatende grond. Hij is winterhard in de zones 3 t / m 8. De fascinerende bessen zijn buitengewoon giftig, dus wees voorzichtig met deze plant waar kinderen of huisdieren aanwezig zijn. Dieren in het wild weten over het algemeen deze plant met rust te laten, dus het kan een optie zijn in gebieden waar herten een probleem vormen.