Midcentury moderne meubelontwerpers

Het designtijdperk dat tegenwoordig bekend staat als midcentury modern is populair vanwege zijn toegankelijkheid en betaalbaarheid. Meubelontwerpen zijn over het algemeen net zo eenvoudig en praktisch als mooi. En veel stukken van beroemde ontwerpers uit het midden van de eeuw zijn gemaakt voor massaconsumptie (en prijsstelling). Dit concept wordt het best samengevat door Charles en Ray Eames, de bekendste ontwerpers uit het midden van de eeuw, die hun eigen ideologie beschrijven: "Het beste uit het beste halen voor zo veel mogelijk mensen voor zo min mogelijk geld."

Voor degenen die net beginnen met het verkennen van het rijk van moderne woninginrichting uit het midden van de eeuw, is Eames het natuurlijke vertrekpunt. De naam Eames is bijna synoniem geworden met midcentury modern. In feite worden stukken uit het midden van de eeuw die geen makersteken dragen, vaak "Eames-tijdperk" genoemd om de aandacht te trekken.

De moderne look die wortel schoot in de jaren veertig en zich uitbreidde tot in de jaren vijftig, zestig en begin jaren zeventig in Europa reflecteert op innovatief Bauhaus-ontwerp dat decennia eerder in Duitsland ontstond, rond dezelfde tijd dat art deco in opkomst was. Ontwerpers als Charles (1907-1978) en Ray (1912-1988) eames bouwden op dit modernistische ideaal met hun kleurrijke meubels gemaakt van gebogen multiplex en plastic stoelen gevormd om in de ronding van het lichaam te passen. Hun ontwerpen worden beschouwd als klassiekers onder liefhebbers van modernisme.

Net als het Eames-bureau en de terugkeer (1954) en de bijzetstoel (1958), werden veel Eames-stukken vervaardigd door Herman Miller, een andere naam die verankerd is in klassiek midcentury-ontwerp.

Sculpturen van Harry Bertoia (1915-1978) worden veel gevraagd door liefhebbers van modernisme. Hij staat bekend om zijn ‘geluidskunst’, samen met werken in vrije vorm en busvormige ontwerpen van gelast metaal. Sommigen gebruiken grote draden, recht of gebogen, op hun plaats gelast om moderne meesterwerken te vormen die goed in de zes figuren kunnen worden verkocht.

Op het gebied van meubeldesign staat het werk van Bertoia voor Knoll al geruime tijd op de kaart van verzamelaars. "In 1950 gaf Hans Knoll, een van de toonaangevende fabrikanten van modern meubilair in Europa, de vooraanstaande Europese metaalsmid en beeldhouwer Harry Bertoia de opdracht om verschillende stoelen te ontwerpen", zei auteur Marvin D. Schwartz in "European Furniture: Tables, Chairs, Sofas & Bedden. " "De ontwerpen van Bertoia overstegen de barrière tussen decoratief en functioneel ontwerp... zijn objecten balanceren met succes tussen sculptuur en meubels."

De "Diamond Chairs" van Bertoia hebben een basis van roostervormig metaal (te zien vanaf de achterkant) met een stoffen bekleding. Er waren vijf verschillende sculpturale, open geweven metalen ontwerpen in de originele Bertoia-collectie voor Knoll. Zoals de meeste ontwerpen van Knoll uit de jaren 50, zijn deze stoelen gedurende een lange periode gemaakt. De labels van Knoll Associates werden gebruikt tot en met 1969; versies die sindsdien zijn gemaakt, zijn gemarkeerd met Knoll International wanneer de labels nog aanwezig zijn.

Van architect en ontwerper Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969) was bekend dat hij zei: "Ik wil niet interessant zijn. Ik wil goed zijn." Gewenst of niet, naast een overweldigend goed ontwerp, is zijn werk een van de meest interessante en wenselijke voor fans van moderne decoraties. Hij diende als directeur van het Bauhaus, een school die zich toelegt op het verkennen van moderne kunst en design, van 1930 tot 1933 toen het werd gesloten op aandringen van het nazi-commando. Hij migreerde eind jaren dertig naar Europa, waar hij de architectuurgemeenschap bleef beïnvloeden.

Net als Bertoia werden ook de ontwerpen van Mies vervaardigd door Knoll Associates. Deze productie leverde veel ontwerpen op, vakkundig gebruikmakend van open ruimte vergelijkbaar met de architectuur van Mies, met vrijdragende stoelen die kunstig boven de lucht zijn opgehangen. Dit geldt zowel voor de Tugendhat-fauteuils als voor veel van zijn andere stoelontwerpen die afkomstig zijn uit het Bauhaus. Deze stijlen zijn op grote schaal gekopieerd sinds ze werden geïntroduceerd.

Het bekendste ontwerp van Mies is echter de Barcelona-stoel. Deze iconische stoel is oorspronkelijk gemaakt voor de internationale tentoonstelling van 1929 in Barcelona, Spanje. Knoll International (de naam van het bedrijf sinds 1969) produceert nog steeds de "less is more" Barcelona-stoel.

Marcel Breuer (1902-1981) ontwierp net als Ludwig Mies van der Rohe veel stalen buisstoelen voor het Bauhaus in Duitsland. Veel van deze stoelontwerpen maakten gebruik van vrijdragende stoelen en ze werden op grote schaal gekopieerd in zowel Europa als Europa in de jaren 1920 en '30. Voor echte fans van het modernisme hebben de originelen - met hun luchtige gevoel - veel de voorkeur boven zwaardere in massa geproduceerde variaties.

Breuer's beroemdste ontwerp, de Wassily-stoel, kwam tot stand tijdens zijn ambtsperiode als hoofd van de werkplaats voor het maken van schrijnwerk, terwijl hij nog in het Bauhaus was. Het eerste exemplaar van deze extreme variant van de traditionele clubfauteuil werd gemaakt in de jaren 1920 en heette simpelweg Model B3. Het kwam in zowel opvouwbare als stationaire stijlen met stoffen banden die waren bevestigd aan stalen buizen zoals die werden gebruikt in ziekenhuismeubilair van de dag. Deze vroege stoelen zijn de meest waardevolle voorbeelden in de ogen van verzamelaars. Na de Tweede Wereldoorlog werd de Wassily geproduceerd met de meer bekende leren banden, hoewel er ook stof beschikbaar was.

In 1968 kocht Knoll de Breuer-catalogus en begon met het produceren van zijn ontwerpen, waarvan er een aantal nog steeds beschikbaar zijn. Dit omvat de Wassily-stoel in talloze kleurvariaties, de vrijdragende Cesca-stoel in versies met en zonder armleuningen en zijn populaire Laccio-salontafels en bijzettafels.

Een andere bekende moderne meubelontwerper uit het midden van de eeuw met wortels in de architectuur is Arne Jacobsen (1902-1971). Deze Deense visionair liet zich inspireren door de modernistische ontwerpen van Charles en Ray Eames en werkte samen met andere ontwerpers om meubels te maken voor een aantal van de gebouwen die hij ontwierp.

Jacobsen bedacht bijvoorbeeld elk detail van het SAS Royal Hotel in Kopenhagen, Denemarken. Een van de meubelstukken voor het hotel was zijn kenmerkende Egg Chair met bijpassende voetenbank, ontworpen in 1958. Deze gewelfde ligstoel is een van zijn bekendste ontwerpen en een van de meest populaire onder fans van modernistisch meubilair. Het wordt nog steeds geproduceerd.

Jacobsen bedacht ook de Ant-stoel en de Swan-stoel, samen met andere innovatieve ontwerpen, waaronder bestek, cocktailsets en theeserviezen. Deze zijn allemaal erg functioneel en bovendien interessant om weer te geven, en tegenwoordig zijn ze behoorlijk waardevol voor verzamelaars.

De ontwerpen van Paul Evans (1931-1987) zijn het afgelopen decennium steeds meer opgemerkt door liefhebbers van modernisme, en de waarden zijn dienovereenkomstig gestegen. Hij ontwierp meubels voor zijn eigen bedrijf terwijl hij in de jaren vijftig een showroom in New Jersey deelde met Philip Lloyd Powell, en in de jaren zestig ook voor een bedrijf uit North Carolina, Directional Furniture. In de jaren '70 was hij terug in zijn thuisstaat Pennsylvania en had hij meer dan 85 werknemers in dienst die hielpen zijn showroom in New York te vullen met zijn ontwerpen.

Evans 'meubels staan bekend om het gebruik van gebeeldhouwde metalen, waaronder brons, roestvrij staal en koper, met een sterke brutalistische invloed. Zijn tafels bestaan meestal uit een geometrische massa van metaal of hout, soms doen ze denken aan natuurlijke stalagmieten alsof ze van de vloer opgroeien, en sommige waren bedekt met glas. Zijn koffers zijn vaak zwaar en massief, met fronten die zijn opgedeeld in een reeks primitief gedecoreerde vierkanten of die glanzend en hoekig zijn en een metalen lappendeken vormen.

Veel Evans-stukken werden rechtstreeks in opdracht van klanten gemaakt via zijn studio's. Deze waren vaak in het bezit van de oorspronkelijke eigenaren, en hun landgoederen hebben de herkomst gedocumenteerd waaruit blijkt dat ze het werk van Evans zijn wanneer ze te koop worden aangeboden. De meeste van die stukken zijn gemarkeerd met de initialen "PE" of de volledige naam "Paul Evans", samen met een datum met twee cijfers.