Het herfstgebladerte van trillende espbomen
Op een dag in oktober in de Rocky Mountains vind je soms kilometerslange bosjes met bevende espbomen, hun herfstgoud misschien hier en daar onderbroken door het groen van een paar naaldbomen, als voor contrast. Elders kan dit duet van kleuren worden omgekeerd. Hoe dan ook, als u zich in dat deel van het land bevindt, zijn deze natuurwonderen uw frequente metgezellen. Maar het is misschien het beste om hun schoonheid in de natuur te bewonderen in plaats van ze in uw landschap te laten groeien.
Botanische feiten over trillende espbomen in de herfst
Trillende espbomen (botanische naam Populus tremuloides, ook wel "bevende espen" genoemd) hebben een goudgele herfstbladerkleur, nadat ze de hele zomer diepgroene bladeren hebben gedragen. Ze zijn misschien wel de dominante herfstboom van West-Noord-Europa, maar mensen in plaatsen als New England zijn zeer bekend met de herfstkleur die deze loofbomen bieden.
Alsof hun herfstgebladerte niet genoeg was om een bijdrage te leveren, hebben trillende espen ook een mooie, witachtig gekleurde schors die vrij glad is als ze jong zijn. Espen bereiken meestal een hoogte van 20 tot 50 meter op de vervaldag, met een spreiding van 10 tot 30 meter in het bladerdak.
Familieleden van trillende esp
Deze herfst specimen planten zijn leden van de wilg familie. Ze zijn nauw verwant aan populieren, zoals Lombardische populieren (Populus nigra). Net als hun familielid van de wilgenfamilie, de pussy willow (Salix discolor), dragen trillende espbomen in de lente katjes (deze dienen als hun bloemen) en zijn tweehuizig.
Een ander familielid is de oostelijke cottonwood (Populus deltoides), die zijn gebruikelijke naam dankt aan de pluizige haren die aan de zaden zijn bevestigd. Dit 'katoen', dat in de wind waait, is een mechanisme dat door de plant wordt gebruikt om zijn zaad te verspreiden, een mechanisme dat bijvoorbeeld ook door paardenbloemen (Taraxacum officinale) wordt gebruikt. Maar oostelijke cottonwood is een veel hogere boom dan trillende esp, en bereikt vaak een hoogte van 80 meter of meer.
De bigtooth esp (Populus grandidentata) wordt zo genoemd omdat de richels (of "tanden") die langs de bladranden lopen veel groter zijn dan die op trillende espen. Dit is een ander familielid dat groter wordt dan trillende esp: 50 tot 80 meter.
Zilverbladig populair (Populus alba) heeft een andere invalshoek. In plaats van herfstgoud aan te bieden, heeft het in de zomer zilverachtige bladeren.
Mogelijke problemen met groeiende, trillende espbomen
Kweek trillende espen in de volle zon en in constant vochtige maar goed doorlatende grond. Verrijk de bodem (en verbeter tegelijkertijd de afwatering) door bodemaanpassingen te mengen.
Als je in gebieden woont waar bevers wonen, moet je je trillende espbomen beschermen door de stammen in een hekwerk te wikkelen. Bevers zullen eraan gaan werken vóór elke andere boom. De wisselwerking, in termen van dieren in het wild, is dat korhoen en andere vogels de knoppen van de esp in de winter prijzen als voedselbron.
Helaas plagen talrijke ziekten en plagen trillende espen, waaronder:
- Kotterbanken
- Cankers
- Bladvlek
- Echte meeldauw
- Roest
- Schaal
Interessante feiten over trillende espbomen
De oorsprong van de naam "beven" ligt in het feit dat het gebladerte van espen glinstert of "beeft" als er een briesje staat. Deze kwaliteit is te danken aan de afgeplatte bladstelen of bladstelen van de bomen. Wat je hoort is het slaan van bladeren, terwijl ze schudden en tegen elkaar slaan.
De invloed van trillende espbomen in het Europese Westen is overal. Het is van de naam van dit opvallende gebladerte dat het skigebied van Aspen, Colorado zijn naam ontleent. Oorspronkelijk heette het Ute City, volgens de website van de stad, kreeg het zijn huidige naam in 1880.
De trillende esp werd de staatsboom van Utah in 2014. De site van de staatsbibliotheek stelt dat het "de Colorado blauwe spar heeft vervangen, die sinds 1933 de eer van staatsboom had", eraan toevoegend dat het ongeveer 10% van het bos uitmaakt. dekking in de staat Utah en is te vinden in alle 29 provincies van Utah. "
Trillende espen hebben een groter bereik dan elke andere boom in Noord-Europa. Ze zijn afwezig in het zuidoosten van de VS, maar ze worden gevonden in Newfoundland en Alaska in het noorden tot in het zuiden van Mexico. Maar hun grootste concentratie bevindt zich in Canada en de noordelijke VS.
Waar ze groeien, hoe ze groeien, en een waarschuwing
Deze liefhebber van het koude weer doet het het beste in USDA-planthardheidzones 1 tot 6; het is geen goede keuze voor gebieden met warme klimaten.
Trillende espen verspreidden zich door klonen om een monocultuur te vormen; dit vermogen helpt hen gemakkelijk te naturaliseren. Ze verspreiden zich snel naar verstoorde gebieden, zoals gebieden die door brand zijn verwoest, en kunnen snel op enige hoogte worden geplaatst. "Snel" is hier de sleutelterm voor de tuinarchitect, aangezien deze planten een goede keuze kunnen zijn als je een snelgroeiende boom nodig hebt (en veel ruimte om te vullen), iets dat snel hoog wordt en zich verspreidt. Maar het is geen goede keuze voor kleine werven, waar goed opgevoede planten het beter doen.
Als je hun herfstkleur op prijs stelt, zijn er veel bomen met een geweldige herfstkleur die betere keuzes zijn voor je tuin dan trillende esp. Soorten met gouden bladeren zijn onder meer:
- Zonnestraal-honingsprinkhaan (Gleditsia triacanthos var. Inermis suncole)
- Berk (Betula spp.)
- Shagbark hickory-notenbomen (Carya ovata)
- Beuk (Fagus grandifolia)
Waarschuwing
De reden dat espen zo snel een verstoord gebied overnemen, is dat hun wortelsystemen krachtig en agressief zijn. Deze krachtige wortelstelsels zullen sukkels overal omhoog duwen. Wees dus gewaarschuwd: je zou deze boom bijvoorbeeld niet rond pijpen willen planten, en het is ook niet een van de goede planten voor drainagevelden in septische putten. Om dezelfde reden, vermijd het kweken van trillende espbomen rond hardscape-structuren. Hun wortelsystemen kunnen bijvoorbeeld zowel openbare trottoirs als privépaden beschadigen.
