Eenbenige vogels

Het kan verontrustend zijn om een vogel op één been te zien hinken, of het andere been volledig ontbreekt of alleen de voet is geamputeerd, en veel medelevende vogelaars vragen zich af: kunnen vogels overleven met één been? Door deze verwondingen te begrijpen, kunnen vogelaars accepteren hoe vogels reageren en stappen ondernemen om onnodige handicaps te voorkomen.

Hoe vogels poten verliezen

Afhankelijk van de omvang van de verwonding is het niet altijd mogelijk om te vertellen hoe een vogel gehandicapt was, maar er zijn veel verschillende manieren waarop een vogel een poot of voet kan laten amputeren.

• Tangling: Wanneer draad, vislijn, ballonlint, draad of een soortgelijk dun, duurzaam koord om het been van een vogel wordt aangetrokken, zal dit uiteindelijk de bloedsomloop afsnijden en amputatie veroorzaken. Dit geldt met name als de draad zo ver is aangetrokken dat deze in de poot snijdt, of als de vogel jong is en nog groeit. Veel klitten ontstaan in het nest wanneer de jongen in onveilig nestmateriaal worden gewikkeld.
• Roofdieren: Een jagend roofdier kan de poot van een vogel vastgrijpen terwijl de vogel probeert te vluchten. Afhankelijk van het type roofdier en de kracht van hun grip, kan het been onmiddellijk worden gebroken of afgebeten, of kan het tijdens het worstelen worden gedraaid of afgescheurd terwijl de vogel ontsnapt.
• Misvormingen: Sommige vogels komen van nature uit met slechte poten als gevolg van misvormingen in het ei. Veel van deze jonge vogels zullen het niet overleven om het nest te verlaten of effectief leren foerageren met de handicap. Als de aanvankelijke misvorming echter niet ernstig is, kunnen ze volwassen worden, maar gehandicapt zijn met een slecht of ontbrekend been.
• Verwondingen: in zeldzame gevallen kunnen vogels ongewone verwondingen oplopen die kunnen leiden tot beenamputatie. Als de poot bekneld raakt, zoals in een nis wordt geklemd, in een knaagdierval wordt geklikt of aan een lijmval wordt vastgehouden, kan de vogel worstelen en zichzelf bevrijden, maar met een ernstige verwonding die ertoe leidt dat het pootweefsel sterft en uiteindelijk eraf valt. Ondanks de ernst van de verwonding kan de vogel mogelijk herstellen en zich aanpassen aan zijn nieuwe handicap.

Is dat been echt weg?

Voordat u aanneemt dat een eenbenige vogel echt een geamputeerde is, is het belangrijk om te weten dat vogels vaak een poot lijken te hebben verloren zonder echt ledematen te missen. Veel vogels stoppen een poot in hun verenkleed om het op koele dagen op te warmen, of om het tijdens de zomer van een heet oppervlak te houden. Dit is een veel voorkomende vorm van temperatuurregeling, en het kan lijken dat elke vogelsoort af en toe een poot mist. Vogelaars kunnen echter goed kijken en zullen merken dat de vogels regelmatig van poot wisselen en hun evenwicht naar het andere pootje verschuiven.

Let op beweging om echt op te merken of een vogel één poot heeft. Een eenbenige vogel springt of kan op zijn buik stuiteren. Het kan moeilijker zijn om te landen of neer te strijken of lijkt te zakken of te weven alsof het uit balans is, zonder dat ontbrekende been neer te leggen om zichzelf te corrigeren. Direct na het opstijgen, wanneer de meeste vogels hun poten laten bungelen terwijl ze hoogte winnen, zal een eenbenige vogel natuurlijk maar één poot laten zien.

Wanneer een vogel een poot verliest

Vaak zal een vogel die vreselijk gewond of gehandicapt is, niet overleven. Andere gevolgen van de blessure, zoals zwakte of infectie, kunnen ook hun tol eisen, maar sommige vogels passen zich verbazingwekkend goed aan om eenbenige te hebben. Vogels ondergaan niet het psychologische trauma van een verloren ledemaat zoals mensen dat zouden doen, maar passen in plaats daarvan hun gedrag aan om het ontbrekende been te compenseren.

Het leven is uitdagender voor een vogel met één poot. Deze vogels verliezen vaak hun partner of hebben meer moeite met het vinden van een partner, vooral als de verkering van de soort twee sterke poten vereist. Als de vogel twee poten nodig heeft om te foerageren, zoals een dubbelvoetige kras in bladafval of twee sets klauwen gebruiken om een prooi te vangen, moeten ze zich ofwel snel aanpassen, anders zullen ze verhongeren. Eenbenige vogels zijn kwetsbaarder voor roofdieren en hun levensduur is doorgaans korter dan niet-gewonde vogels.

Vogels die zich het gemakkelijkst aanpassen aan het verliezen van een poot, zijn over het algemeen alleseters die kunnen profiteren van meerdere voedselbronnen. Ze migreren misschien niet en hebben niet te maken met de stress van migratie. Vogels in stedelijke of voorstedelijke habitats kunnen zich nog gemakkelijker aanpassen vanwege de beschikbaarheid van voederbakken, voedselresten en vogelvriendelijke tuinen die voldoende middelen bieden.

Het helpen van gehandicapte vogels en het minimaliseren van handicaps

Het eerste instinct van een vogelaar kan zijn om een gehandicapte vogel te vangen en hem naar een redding of rehabilitatie te brengen, in de hoop dat hij kan worden geholpen. Tenzij een vogel nog steeds open wonden heeft of duidelijk worstelt, zal een poging om een eenbenige vogel te redden de vogel alleen maar extra leed bezorgen, wat op zichzelf fataal kan zijn. In plaats daarvan zijn er betere stappen om te nemen als vogelaars eenbenige vogels in de buurt opmerken.

• Zorg voor gemakkelijk toegankelijk, voedzaam voer: omdat eenbenige vogels meer moeite hebben met foerageren, geeft het verstrekken van een gezond dieet in een toegankelijke voerbak deze vogels meer mogelijkheden om te eten. Feeders of hoppers met een breed platform zijn het beste, omdat deze vogels niet gemakkelijk op smalle zitstokken kunnen balanceren. Door deze feeders uit de buurt van drukkere foerageergebieden te plaatsen, kunnen gehandicapte vogels ook gemakkelijker pestvogels vermijden. Grondvoedingsgebieden kunnen ook gemakkelijker zijn voor vogels met één poten.
• Zorg voor overvloedige beschutting: omdat gehandicapte vogels kwetsbaarder zijn voor roofdieren, hebben ze een veilige, veilige schuilplaats nodig in de buurt van elk voedselgebied. Een stevige borstelstapel of naaldaanplant zijn handige opties. Vogelaars moeten ook stappen ondernemen om wilde katten en andere roofdieren in de tuin te ontmoedigen.
• Houd voederbakken en baden schoon: omdat vogels met één poot vaker gemakkelijke vogelvoeders en baden bezoeken, zijn ze vatbaarder voor elke besmetting die ziekten kan verspreiden. Het regelmatig reinigen en desinfecteren van zowel voerbakken als baden zal dat risico tot een minimum beperken, terwijl deze vogels toch voldoende te eten en te drinken krijgen.
• Zorg voor veilig, geschikt nestmateriaal: vogels gebruiken een grote verscheidenheid aan nestmateriaal en vogelaars die stukjes touw, draad of soortgelijk materiaal leveren, moeten er zeker van zijn dat de lengte niet langer is dan 2-8 centimeter om het risico op klitten te minimaliseren. Bied nooit pluisjes uit de droger aan als nestmateriaal, want het kan lange, duurzame draden bevatten, en vermijd plastic touwtjes die niet meegeven of zachter worden als er per ongeluk in de knoop raakt.
• Haal vislijn en koordafval op: omdat vislijn de belangrijkste bron is van klitten die geamputeerde ledematen kunnen veroorzaken, moet het altijd op de juiste manier worden weggegooid in plaats van achter te laten in de oeveromgevingen waar zoveel vogels de voorkeur aan geven. Soortgelijke materialen, zoals vliegertouw of ballonlinten, moeten ook buiten het bereik van wilde vogels worden gehouden.

Hoewel het verrassend kan zijn om een eenbenige vogel te zien, kan het leren van meer over deze verwondingen vogelaars helpen maatregelen te nemen om voor gehandicapte vogels te zorgen en het risico op meer verwondingen te minimaliseren. Tegelijkertijd zal het zien hoe deze vogels zich aanpassen het respect en de waardering van elke vogelaar versterken voor hoe veerkrachtig vogels kunnen zijn.