Planten afkomstig uit New England

Een van de grootste geneugten van het leiden van een buitenleven is het identificeren van de inheemse planten van uw regio en het leren kennen van hun groeigewoonten, bloeitijden, verspreiding, enz. Als u het ermee eens bent, dan is de volgende stap om te overwegen het starten van een tuin met inheemse planten en feitelijk enkele van deze exemplaren op uw eigen terrein laten groeien. De hier besproken planten zijn inheems in New England (VS); Neem contact op met uw plaatselijke wilde bloemenvereniging om te zien welke planten in uw eigen regio voorkomen en waar u ze kunt kopen. Hoewel inheemse planten soms "wilde" planten worden genoemd, moet u er rekening mee houden dat technisch gezien niet alle wilde planten inheemse planten zijn.

Je zult waarschijnlijk niet geïnteresseerd zijn in het kweken van stinkdierkool (Symplocarpus foetidus) in je inheemse plantentuin, maar het is de moeite waard om te leren hoe je deze intrigerende plant kunt identificeren. Het "kool" -gedeelte van de naam verwijst naar de bladeren. Het "skunk" -gedeelte van de naam verwijst naar de geur die wordt uitgestoten door zijn "schutblad". Deze kapstructuur is verborgen onder de bladeren aan de basis van de plant. Een andere plant (niet-inheems) met een schutblad is Amorphophallus konjac. Een andere inheemse plant uit New England met een schutblad is de jack-in-the-preekstoel (Arisaema triphyllum).

Het is het schutblad dat de bloemen van stinkdierkool bevat. De bloemen trekken bestuivers aan met hun skunkachtige geur. Ja, geloof het of niet, iets houdt echt van deze geur en wordt er door aangetrokken. Stinkdierkool bloeit vroeg (het is een voorbode van de lente), en zijn bestuivers zijn een andere cast van karakters dan de bestuivers die we meer kennen en die aangetrokken zijn tot zoetgeurende nectar.

Bloodroot (Sanguinaria canadensis) is een van de meer kenmerkende wilde bloemen in New England, waardoor identificatie gemakkelijk is. In teeltzone 5 bloeit hij in april. Na verloop van tijd kan het grote kolonies vormen. Dit kortstondige voorjaar is een uitstekende keuze voor schaduwtuinen.

Als je eenmaal kennis hebt gemaakt met het onevenredig grote blad van bloedwortel, zul je het nooit meer vergeten. Deze inheemse plant wordt ook wel "rode wortel" genoemd, omdat de wortel een rood sap afgeeft dat als kleurstof is gebruikt. Bloodroot is giftig, maar wordt (zoals veel giftige planten) door kruidkundigen als medicijn gebruikt.

Dutchman's rijbroek (Dicentra cucullaria) is een kortstondige lente die sterk lijkt op een ander bloedend hart (Dicentra spectabilis) familielid, eekhoorngraan (Dicentra canadensis). In feite worden deze twee kortstondige lentes vaak samen zien groeien, omdat ze de voorkeur geven aan dezelfde omstandigheden (schaduw). Onthoud, om ze van elkaar te onderscheiden, dat de bloem van eekhoorngraan meer lijkt op de bloei van Dicentra eximia dan die van de rijbroek van de Hollander. De bloei van eekhoorngraan, met zijn twee ronde lobben aan de bovenkant van de bloem, ziet eruit als een langwerpige hartvorm. De rijbroek van de Hollander heeft daarentegen twee puntige uitsteeksels (de "broekspijpen") aan de bovenkant van de bloem.

Net als Bloodroot groeien Hollandse rijbroeken en eekhoorngraan vaak in kolonies. Als ze niet in bloei staan, zoek dan naar hun subtiel samengestelde bladeren om ze te identificeren. Overweeg een van beide voor uw inheemse plantentuin. Beide bloeien in april.

Hepatica (Hepatica nobilis) is een andere kortstondige lente en een andere goede keuze voor een schaduwtuin. Het is een compacte plant maar toch, door zijn overvloed aan bloemen, behoorlijk opzichtig. Het is gemakkelijk te kweken en bloeit lang.

De plant behoort tot de boterbloemenfamilie. Behalve roze bloeit hij ook paars of wit. Bloeitijd is maart en april.

Mayapple (Podophyllum peltatum), een andere inheemse plant die kolonies vormt (vooral in de schaduw), is een leuke plant om naar te kijken, maar nooit meer dan in dit stadium van zijn groei, wanneer hij in het voorjaar weer uit de aarde is ontstaan. Een van de geneugten van het kweken van Europese alruin (wat een andere bijnaam is) is het zien van deze ontplooiing van het nieuwe blad of de nieuwe bladeren, die plaatsvindt in april. Een blad duidt op onvruchtbaarheid, twee op vruchtbaarheid; als je een exemplaar met twee bladeren ziet, betekent dat dat het in dat jaar een bloem zal dragen.

De algemene naam "Mayapple" is een indicatie van wanneer de plant bloeit in het noorden. Maar het blad is veel opmerkelijker dan de bloemen of de daaropvolgende vrucht (de zogenaamde "appel"). Terwijl de bladeren zich ontvouwen, zien ze eruit als kleine paraplu's die opengaan. Als je het leuk vindt om dergelijke details te zien, ben je misschien geïnteresseerd in het kweken van Mayapple. Maar dit is geen plant die tuiniers zal interesseren die alleen om opzichtige bloemen geven.

Hier is een bloem die bijna iedereen in New England zou herkennen (zo niet als een eenzame plant, dan in ieder geval als hij groeit, zoals gewoonlijk, in grote hoeveelheden). Maar weinigen zouden er een naam aan kunnen verbinden.

Met de algemene naam "bluets" of "Quaker ladies", is Houst onia caerulea een veel voorkomende bloem langs zonnige bermen. Iedereen die in mei vele kilometers op de snelweg aflegt, heeft het waarschijnlijk in grote hoeveelheden zien groeien, en het lijkt zo veel op suiker dat een passerende reus heeft gemorst. Hoewel het er van een afstand puur wit uitziet, onthult een close-up vaak een vleugje blauw (dus een van de gebruikelijke namen), naast een geel centrum. Het is een van die planten die iedereen "kent" zonder het echt te weten. Zelfs oude tuinders worden vaak stomverbaasd wanneer ze worden gevraagd om deze bloem een naam te geven.

De Connecticut Botanical Society identificeert bluets als een inheemse plant uit New England, vermeldt de hoogte van 2 tot 20 centimeter (het is meestal aan de onderkant van dat bereik) en geeft de diameter van de bloem als 1,30 cm. Verwar het niet met bergblauwtjes (Centaurea montana), een grotere en totaal andere plant. Houst onia caerulea is te onkruid voor de meeste tuinders om lastig te vallen.

Geen echte goudsbloem, maar goudsbloem (Caltha palustris) is een inheems kortstondig voorjaar dat groeit in moerassen en vochtige weiden in het wild. Als je het in het landschap wilt laten groeien, profiteer dan van deze voorkeur voor vocht en laat het groeien in een drassig of moerassig gebied waar veel planten niet kunnen gedijen. Het is bijvoorbeeld een goede keuze voor aan de rand van een watertuin. Bloeitijd is halverwege de lente tot het late voorjaar. Laat het groeien in de volle zon tot halfschaduw.

Als u goudsbloem wilt kweken, moet u deze eerst onderscheiden van een invasieve plant die er toevallig uitziet: stinkende gouwe (Ranunculus ficaria). Beiden zijn in de boterbloemenfamilie. Maar terwijl goudsbloem 5 tot 9 bloemblaadjes heeft, kan stinkende gouwe er maximaal 12 hebben. Deze laatste is ook een kleinere plant, die slechts enkele centimeters hoog kan worden, terwijl goudsbloem 1 meter of meer hoog kan worden. Een derde onderscheidend kenmerk om u te helpen bij de identificatie is dat Caltha palustris een klontervormende groeiwijze heeft, terwijl stinkende gouwe matvormend is (een hint waarom het zo'n succesvolle indringer is).

Sommige mensen verwijderen wilde viooltjes van hun gazons, aangezien ze slechts gewoon gazononkruid zijn. Maar een groeiend aantal mensen laat ze met rust en voelt zich gelukkig dat zulke mooie wilde bloemen hun verder oninteressante gazons sieren. Viola sororia is een inheemse plant in New England en bloeit het best in de volle zon. Veel mensen beschouwen degenen met paarse bloemen als de meest opzichtige.

Er zijn veel verkeerde benamingen in de plantenwereld. "Sweet fern" (Comptonia peregrina) is er een van. Het is geen echte varen, hoewel hij varenachtige bladeren heeft. Deze inheemse plant uit New England is eerder een struik die 2 tot 4 meter hoog wordt. Het wordt algemeen aangetroffen in zonnige, droge gebieden; bijvoorbeeld verlaten locaties met zandgrond. Plet de bladeren van zoete varen eens en je wordt beloond met zijn sterke, aangename geur. Naast zijn taaiheid is geur het belangrijkste verkoopargument, omdat het niet veel is om naar te kijken. Sommige kwekerijen hebben echter zoete varen.

Voorbeelden van echte varens zijn kerstvarens (Polystichum acrostichoides) en onderbroken varens (Osmunda claytoniana). Kerstvaren is het type dat beroemd is omdat het de hele winter groen blijft (vandaar de algemene naam) in het ijskoude New England.

Schapenlaurier groeit vaak in moerassen. Het kan halfschaduw nodig hebben. Deze inheemse struik, botanisch bekend als Kalmia angustifolia, wordt ook wel "lambkill" genoemd. Vroege boeren in New England ontdekten ongetwijfeld de harde manier waarop het giftig was voor hun vee. U wilt deze plant niet laten groeien als er kinderen in uw tuin spelen. Hij bloeit in juni.

Schapenlaurier is verwant aan berglaurier (Kalmia latifolia). Voor identificatiedoeleinden is hier het verschil:

• Schapenlaurier is een kleinere plant (1 tot 3 meter hoog, tegenover 5 tot 8 meter voor berglaurier).
• Schapenlaurier heeft een smaller blad, zoals aangegeven door hun respectievelijke botanische namen: angustifolia betekent "smalbladig" en latifolia betekent "breedbladig".

New England die houden van azalea's en rododendrons zullen waarderen het feit dat, ja, er waarderen zijn azalea's afkomstig uit New England. Rhodora azalea (Rhododendron canadense) is er een van, dus misschien wil je het in je inheemse plantentuin laten groeien. Het verdraagt drassige omstandigheden, een feit om in gedachten te houden als u op zoek bent naar een struik om te groeien op een natte plek in uw tuin waar niets dat u plant lijkt te overleven.

Azalea's en rododendrons behoren tot de heidefamilie (Ericaceae), evenals de gelijknamige winterheide (Erica carnea). Rhodora azalea kan in halfschaduw worden gekweekt.

Een veel voorkomende naam voor deze inheemse plant is misleidend. Uw gids kan naar Chimaphila maculata verwijzen als "gevlekt wintergroen". De soortnaam, maculata, wordt inderdaad uit het Latijn vertaald als 'gevlekt'. Maar een veel voorkomende naam die meer bij zijn uiterlijk past, is 'gestreepte wintergroen'. Het is voor elke objectieve waarnemer duidelijk dat het blad in ieder geval opmerkelijk is vanwege zijn strepen, niet vanwege zijn vlekken.

Het "wintergroene" deel van de naam is iets logischer. De groeiwijze en grootte van gevlekt wintergroen doet denken aan Gaultheria procumbens, gewoonlijk "wintergroen" genoemd. De twee delen ook vaak dezelfde schaduwrijke habitat. Alleen de meest fervente liefhebbers van inheemse planten zullen geïnteresseerd zijn in het kweken van deze kleine plant.

Degenen die specifiek inheemse planten kweken om vlinders aan te trekken, zullen gewone Kroontjeskruid (Asclepias syriaca) willen kweken. De monarchvlinder houdt van zijn bloemen. Maar veel kinderen zijn gefascineerd door de zaaddozen, die je aan komkommers doen denken.

Een ander deel van gewone kroontjeskruid vindt kinderen ook magisch: de pluisjes die eruit vliegen als de peulen opengaan. Zaden liften mee op dit donzige materiaal en vliegen heinde en verre op windstoten.

Phytolacca europeana biedt een goede maat, paarse bessen en roodachtig roze stengels. Er is veel leuks aan pokeweed. Maar laat het niet groeien als kinderen in uw tuin spelen.

Die heerlijk uitziende bessen zijn giftig als ze worden ingenomen. Maar ze zijn best mooi, en hoe hoog deze vaste plant ook wordt (tot 8 meter), er worden een groot aantal bessen geproduceerd. Het algehele effect kan verbluffend zijn. Dus als uw tuin kindvrij is, overweeg dan om deze inheemse plant op een zonnige plek te laten groeien.

Witte baneberry (Actaea pachypoda, een plant afkomstig uit dezelfde regio) draagt ook roodachtig roze stengels. Baneberry draagt ook giftige bessen.

De algemene naam "onderbroken varen" kan in eerste instantie grappig overkomen. Maar er is een heel goede verklaring achter de algemene naam voor de plant die botanici kennen als Osmunda claytoniana. Kijk naar de donkere folders. Die blaadjes bevatten sporen (varens planten zich voort met behulp van sporen in plaats van zaden) en worden daarom de 'vruchtbare blaadjes' van de plant genoemd. De lichtgroene blaadjes daarentegen worden de "steriele blaadjes" genoemd.

Zodra de sporen van de vruchtbare blaadjes vallen, hebben die blaadjes hun functie vervuld; ze verschrompelen en vallen daarna, de onvruchtbare met rust gelaten. De resulterende kloof die zich opent langs het varenblad is de "onderbreking" waarnaar wordt verwezen in de algemene naam van deze inwoner van Oost-Noord-Europa.