Lazuli-vlaggetje
Prachtig gekleurd en met een zoet gekweel, is de lazuli-gors een langverwachte zomergast in West-Noord-Europa, en zijn vroege migratie maakt het vaak het eerste teken van een welkome lente. Met zijn heldere verenkleed is dit lid van de vogelfamilie Cardinalidae gemakkelijk te herkennen en is het een fantastische aanvulling op de levenslijst van elke vogelaar. Ontdek alles wat je moet weten over de lazuli-gors, inclusief waar en hoe je hem kunt zien, met deze factsheet!
Snelle feiten
- Wetenschappelijke naam: Passerina amoena
- Nederlandse naam: Lazuli Bunting
- Levensduur: 5-7 jaar
- Afmeting: 14 centimeter
- Gewicht: 0,5 - 0,6 gram
- Spanwijdte: 22 centimeter
- Staat van instandhouding: minst bezorgd
Lazuli-gorsidentificatie
Op het eerste gezicht kunnen deze gorzen worden aangezien voor bluebirds, maar ze zijn eigenlijk heel anders. Het herkennen van belangrijke veldmarkeringen en onderscheidende kenmerken kan vogelaars helpen zelfverzekerd te zijn bij het identificeren van lazuli-gorzen. De dikke, kegelvormige snavel is donkergrijszwart maar iets lichter aan de onderkant, en deze vogels hebben een relatief lange staart voor hun totale grootte.
Mannelijke en vrouwelijke lazuli-gorzen zijn duidelijk verschillend. Mannetjes hebben een helder turkooisblauw hoofd, keel en bovendeel, hoewel de rug een bruine wassing kan vertonen, vooral in de winter of het vroege voorjaar, voordat de bruine randen zijn weggesleten. De lores zijn zwart en geven een maskerachtig effect aan het gezicht. De donkere vleugels hebben een blauwe rand en twee brede witte vleugelbalken, en de staart is zwart met een dunne blauwe rand. De borst is een rijke rufous en de onderborst, de buik en de onderstaartdekveren zijn wit, hoewel de flanken een bleekgele was kunnen vertonen.
Vrouwtjes hebben een warme grijsbruine of rijke kleur op het hoofd, de rug en de borst, met een witte of bleekgele buik. De vleugels en staart zijn grijs met blauwe randen, en de bovenstaartdekveren en de staart zijn blauwgrijs. Er kan ook wat blauw op de schouders te zien zijn, hoewel de totale hoeveelheid blauw variabel is. De vleugels vertonen twee bleekgele of bruinachtige vleugelbalken, maar de balken zijn niet zo breed als bij mannetjes. Jonge exemplaren zijn vergelijkbaar met vrouwtjes, maar jonge mannetjes zullen meer blauwe vlekken vertonen.
Deze passerines hebben een lief gekweel lied met een hoge toonhoogte en een snel tempo met 10-15 lettergrepen. De toonhoogte en het tempo van het nummer veranderen gedurende het hele nummer om het een golvende cadans te geven. De typische oproep is een enkele korte, scherpe "piep" -noot, hoewel deze met langzame intervallen kan worden herhaald.
Lazuli-gors vs. Bluebirds
Vanwege hun vergelijkbare kleur kunnen lazuli-gorzen worden aangezien voor westerse of oosterse bluebirds. De lazuli-gors is aanzienlijk kleiner en heeft een slankere bouw, en geen van de bluebirds heeft de vleugelstaven die prominent op de gorzen staan. Lazuli-gorzen hebben ook de maskerachtige markeringen op hun gezicht, terwijl bluebirds veel duidelijkere gezichten hebben en een vage oogring die gorzen missen.
Lazuli-gorshabitat en verspreiding
Deze zangvogels geven de voorkeur aan relatief open habitats met voldoende struikachtige bedekking, waaronder open bossen, oevergebieden, struikachtige canyons en zones na een natuurbrand. Hun zomerbereik strekt zich uit over Noord-Europa, van het zuiden van British Columbia, Alberta en Saskatchewan tot de westelijke delen van North Dakota en South Dakota, van west tot centraal en kustgebied van Californië, en van zuid tot noordelijk Arizona en noordwestelijk New Mexico. Hun winteraanbod is veel kleiner, voornamelijk beperkt tot het westen en midden van Mexico.
Migratiepatroon
Lazuli-gorzen zijn vroege migranten en kunnen in juli beginnen met het vormen van reizende koppels voordat ze naar het zuiden trekken. Vagrante waarnemingen worden regelmatig veel verder naar het oosten van het verwachte bereik van deze vogel gerapporteerd, vooral tijdens de herfstmigratie, en ze kunnen ook veel verder naar het noorden worden gerapporteerd.
Gedrag
Mannelijke lazuli-gorzen zingen elk voorjaar om territorium te claimen, en deze vogels zijn relatief solitair of worden alleen in paren gevonden tijdens het broedseizoen. Buiten het broedseizoen kunnen ze echter gezellig samen zijn en gemakkelijk kuddes vormen met vergelijkbare soorten, waaronder mussen, vinken en andere gorsensoorten. Hun vlucht heeft een golvend patroon afgewisseld met korte glijders waarbij de vleugels dicht tegen het lichaam worden gehouden.
Dieet en voeding
Lazuli-gorzen zijn granivoor en eten een verscheidenheid aan verschillende zaden en granen. Hun dieet kan ook insecten bevatten voor extra eiwit tijdens het broedseizoen, evenals fruit in de nazomer en herfst. Deze vogels gebruiken hun sterke snavel om zaadrompen te kraken en spugen de rompen uit, waarbij ze vaak hun snavel op takken of zitstokken vegen om puin te verwijderen. Ze blijven laag in gebladerte of struiken tijdens het foerageren en foerageren vaak op de grond.
Nestelen
Lazuli-gorsmannetjes maken vrouwen het hof door met hun vleugels te fladderen, hun borst uit te gooien en anderszins te proberen te pronken met hun verenkleed. Na het paren bouwt het vrouwtje een komvormig nest van grassen, onkruid en spinnenzijde bekleed met fijnere materialen of bont. Het nest wordt 2-10 meter boven de grond geplaatst, meestal in de holte van een boomtak.
Eieren en jongen
De ovaalvormige eieren van de lazuli-gors zijn effen bleekblauw-wit of groen-blauw van kleur, en er kunnen 1-6 eieren per broedsel worden gelegd. Een gekoppeld paar vogels kan 2-3 broedsels per jaar grootbrengen.
Het vrouwtje broedt de eieren 11-12 dagen uit, en na het uitkomen voeden beide ouders de kuikens nog eens 10-13 dagen totdat ze klaar zijn om het nest te verlaten.
Waar reeksen van de twee nauw verwante soorten elkaar overlappen, zullen lazuli-gorzen hybridiseren met indigo-gorzen.
Bescherming van de Lazuli-gors
Deze gorzen zijn wijdverspreid en relatief algemeen in hun verspreidingsgebied, ondanks het verlies van leefgebied door ontwikkeling. Ze zijn ook af en toe gastheren van de eieren van bruinkopkoeien, maar dat broedparasitisme heeft geen significante invloed op hun reproductiesucces. Over het algemeen breidt het bereik van de lazuli-gors zich langzaam uit en worden deze vogels niet als bedreigd of bedreigd beschouwd.
Tips voor feeders in de achtertuin
Deze vogels komen gemakkelijk naar voedselgebieden die vogelzaad aanbieden, met name witte proso-gierst of zonnebloempitten. Ground voerstations, grote hopper feeders, of lage platform feeders zal het meest aantrekkelijk zijn, in het bijzonder voor de migratie van schapen, en lazuligors bezoeken vogel baden ook.
Hoe deze vogel te vinden
Lazuli-gorzen zijn niet zo moeilijk te vinden binnen hun bereik, maar omdat ze in de lente en zomer enigszins solitair kunnen zijn, kunnen waarnemingen minder vaak voorkomen. Door later in het seizoen naar deze vogels te kijken, wanneer ze beginnen samen te trekken met andere vogels, wordt het gemakkelijker om ze te vinden, of kijk je hoe ze voerstations bezoeken waar hun favoriete voedsel wordt aangeboden.
Ontdek meer soorten in deze familie
De vogelfamilie Cardinalidae omvat meer dan 50 vogelsoorten, waaronder chats, grosbeaks, tanagers en kardinalen. Enkele van de meest spectaculaire familieleden van de lazuli-gors zijn:
Om nog meer fantastische vogels te ontdekken, bekijk al onze informatiebladen over wilde vogels en leer meer over veel verschillende soorten vogels over de hele wereld.
