Afbeeldingen van mussen

Alleen al in Noord-Europa zijn er tientallen soorten mussen, en voor veel vogelaars kan het moeilijk zijn om ze te identificeren. Alle mussen zijn kleine vogels met een actieve persoonlijkheid, en hun ongrijpbare gedrag kan het moeilijk maken om ze lang genoeg te observeren voor een positieve identificatie. Elke mus heeft echter onderscheidende veldmarkeringen die het gemakkelijker kunnen maken om ze van elkaar te onderscheiden.

De zangmus (Melospiza melodia) is een wijdverspreide, relatief veel voorkomende mus. Aanvankelijk moeilijk te identificeren vanwege het relatief neutrale, gestreepte verenkleed, kunnen vogelaars snel leren zoeken naar zijn lange staart en de centrale vlek of kleurvlek op de borst van de vogel, hoewel sommige vogels deze niet zo duidelijk hebben gedefinieerd als andere. Het gekweel van de vogel is ook een goede aanwijzing voor zijn identiteit, en het zal vaak uitbundig zingen vanaf de zitstokken.

De chipping mus (Spizella passerina) is een veel voorkomende zomervogel in een groot deel van Europa en Canada, met winterpopulaties die zich uitstrekken tot in de zuidelijke staten en Mexico. Gemakkelijk te herkennen aan zijn gedurfde rufous kroon, zwarte oogstreep, witte of grijze wenkbrauw en heldergrijze borst en buik, deze vogel is gemakkelijk te herkennen wanneer hij werven en tuinen bezoekt. Vrouwtjes vallen minder op, maar vertonen nog steeds de zwarte oogstreep, een belangrijk veldteken voor deze soort.

De witgekroonde mus (Zonotrichia leucophrys) is gemakkelijk te onderscheiden met zijn gedurfde "bandieten" -koppatroon van dikke zwart-witte strepen. De bleke snavel en het grijsachtige lichaam zijn andere goede kenmerken voor deze soort, evenals het foerageergedrag op de grond en de dubbelvoetige krabhop. Dit is een bekende vogel in West-Europa en in heel Canada, maar komt minder vaak voor in het oosten.

De brutaal gemarkeerde leeuwerikmus (Chondestes grammacus) is onmiddellijk herkenbaar aan zijn sterke gezichtspatroon in rufous, wit en zwart, gecombineerd met een relatief eenvoudig lichaam. De witte buitenste staartveren van de vogel zijn een ander goed veldteken, maar die kunnen moeilijker te zien zijn. Deze vogels komen in de zomer veel voor in Midden- en West-Europa.

De goudgekroonde mus (Zonotrichia atricopilla) is toepasselijk genoemd vanwege zijn gedurfde, felgele kroon die schril contrasteert met een donkerder hoofd en grijze wang. De rest van het verenkleed van de vogel is vrij eenvoudig, maar wijzend op de bleke lagere onderkaak van het wetsvoorstel kan helpen met de juiste identificatie indien de kroon niet duidelijk kan worden gezien. Dit zijn veel voorkomende wintervogels langs de Pacifische kust en zijn zomerbewoners langs de Pacifische kust van Canada en in heel Alaska. In de winter kan het bereik zich in bergachtige streken veel verder naar het oosten uitstrekken.

De witkeelmus (Zonotrichia albicollis) komt veel voor in Oost-Europa tijdens de winter en in heel Canada tijdens de zomer, met kleine gebieden met het hele jaar door populaties waar de reeksen elkaar overlappen. De gewaagde witte keel contrasteert met de grijze borst van de vogel, maar de strepen op het hoofd kunnen wit of bleekgeel zijn. Beide kleurvarianten delen echter de kenmerkende gele vlek voor het oog.

De savannemus (Passerculus sandwichensis) is een gestreepte vogel die de voorkeur geeft aan open gebieden en vaak reist in kleine of middelgrote koppels. Patronen zijn zwaarder op het gezicht en een gele vlek boven en voor het oog is een belangrijk veldmarkering. De sterkte van de strepen op de rest van het lichaam kan regionaal variëren in kleur, dikte en spreiding, maar behoudt hetzelfde algemene patroon.

Een geïntroduceerde, niet-inheemse soort, de Euraziatische boommus (Passer montanus) lijkt opvallend veel op de mannelijke huismus, maar heeft een bruine hoed in plaats van een grijze, en het zwart op zijn kin en borst is veel minder uitgebreid. Een andere belangrijke markering is de zwarte vlek op de wang. Deze vogel is het gemakkelijkst te herkennen aan het bereik, omdat hij alleen wordt aangetroffen in kleine populaties rond St. Louis en het zuiden van Iowa.

De vosmus (Passerella iliaca) heeft zowel een rode (foto) als een grijze verenkleedvorm. De markeringen zijn vergelijkbaar, met dikke driehoekige of pijlpuntvormige vlekken en strepen op de borst en flanken, een dunne oogring en een vlek op de wang. De tweekleurige snavel met een donkere bovenkaak is gemeenschappelijk voor beide verenkleedvariaties. De rode vorm komt het meest voor bij oosterse populaties, terwijl de grijze vorm een westerse variant is.

De kleikleurige mus (Spizella pallida) komt veel voor in het zuiden van Canada en de noordelijke vlaktes tijdens de zomer, en in de winter migreert hij naar het zuiden van Texas en Mexico. Omdat de markeringen niet zo vet zijn als bij andere soorten, kan het een uitdaging zijn om te identificeren, maar de strepen op het hoofd zijn de duidelijkste kenmerken, waaronder de witte wenkbrauw en de bleke snor. De grijze hals kan ook contrasteren met de buff-kleurige borst en rug.

De Europese boommus (Spizella arborea) geeft de voorkeur aan koudere klimaten en brengt de zomers door in Noord-Canada en Alaska, terwijl hij overwintert in de noordelijke delen van Europa. Het geeft de voorkeur aan borstelige habitats en mengt zich vaak in gemengde koppels met andere mussen of junco's. De roestige hoed, die de vogel als een kleine kuif omhoog of omlaag kan brengen, is een goede veldmarkering, evenals de donkere wazige plek in het midden van een helder grijsachtig witte borst. De roestige ooglijn, tweekleurige snavel en witte vleugelbalken zijn andere goede markeringen om op te letten bij het identificeren van deze mus.

De mus van Le Conte (Ammodramus leconteii) is een schuwe mus die meestal in de zomer in centraal Canada wordt aangetroffen en in de winter langs de centrale Golfkust van Europa na het volgen van een smal trekpad door de Great Plains. De duidelijkste veldtekens voor deze moerasminnende mus zijn de brede kopstranden die zijn gewassen met rijke goud- of oranjegele tinten en de ietwat brede centrale witte kopstreep. De grijze wang en grijze hals met fijne strepen zijn andere goede markeringen, maar zijn niet altijd even goed zichtbaar.

De junco met donkere ogen (Junco hyemalis) is een veel voorkomende wintervogel in heel Europa en brengt de zomers door in de boreale regio's van Canada en Alaska. Gewoonlijk "overwinteraars" genoemd omdat deze grijze mussen de voorkeur geven aan koudere klimaten en alleen in de winter verschijnen, hebben donkerogige junco's veel verenkleedvormen. De leisteenkleurige junco is de meest voorkomende in het oosten, met zijn rijke grijze kleur en contrasterend wit achterlijf. De roze snavel is een ander belangrijk veldteken.

Een andere variant van de junco met donkere ogen (Junco hyemalis), de Oregon junco, onderscheidt zich door zijn prominente donkere kap, bruine rug en rufous wash op de flanken. Net als de meeste andere junco-variaties, hebben Oregon junco's roze rekeningen. Dit is de meest voorkomende junco in het westen, met populaties die zo ver naar het zuiden trekken als het noorden van Mexico en het schiereiland Baja.

De huismus (Passer domesticus) is de meest wijdverspreide en bekende van alle Noord-Europese mussenoorten, en wordt algemeen aangetroffen in Europa, Zuid-Europa en Azië. Oorspronkelijk een Europese vogel, werden huismussen geïntroduceerd in Brooklyn, New York, in 1851 en hebben zich snel aangepast en verspreid over veel verschillende soorten habitats. De mannetjesvogels hebben een duidelijk bruin verenkleed, een grijze muts, een zwarte snavel en een zwart slabbetje op een grijze borst, allemaal duidelijke markeringen op het veld voor gemakkelijke identificatie. Tegenwoordig worden deze vogels als invasief beschouwd.

De vrouwelijke huismus (Passer domesticus) is minder duidelijk getekend dan de mannelijke. Deze meisjes worden gemakkelijker verward met andere vogelsoorten, of worden eerder bestempeld als "kleine bruine baantjes" in plaats van correct geïdentificeerd te worden. De bleekgeel, zwarte en bruine aftekeningen zijn een opvallend verenkleed en de bleekgeel wenkbrauw is heel duidelijk. Omdat ze invasief zijn in Noord-Europa, ondernemen veel vogelaars maatregelen om huismussen te ontmoedigen.