Afbeeldingen van wilde kalkoenen

De wilde kalkoen ( Meleagris gallopavo) is een direct herkenbare en krachtige wildvogel. Deze vogels, die endemisch zijn in Noord-Europa, zijn in verschillende gebieden over de hele wereld geïntroduceerd en worden vaak gedomesticeerd als pluimvee op boerderijen, en ze zijn populair als voedsel en voor de jacht. Deze unieke vogels zijn echter nog leuker in het veld en verrassen vaak veel vogelaars die pas bekend zijn met kalkoenen nadat ze zijn geroosterd en op een eettafel zijn geserveerd.

Mannetjeskalkoenen, ook wel toms genoemd, zijn grote, ronde vogels met krachtige spieren en een kleurrijk verenkleed. Ze zijn het gemakkelijkst te herkennen aan hun staartwaaiers, "baard" van dunne veren op de borst en heldere gezichtslellen, inclusief de kenmerkende haarband. Hun verenkleed is even aantrekkelijk met zijn verschillende kleurschakeringen en irisatie. Dit zijn polygame vogels en een grotere, beter ontwikkelde kater heeft een betere kans om meerdere vrouwtjes aan te trekken om zich bij zijn harem te voegen. Verkeringstentoonstellingen omvatten strutting en pronken met zijn staart terwijl hij zijn vleugels laat hangen om groter en intimiderend te lijken. De bekende "schrokken" roep maakt ook deel uit van het verkeringgedrag van een tom.

Een vrouwelijke kalkoen wordt een hen genoemd en ze is heel anders dan haar flamboyante mannelijke tegenhanger in deze dimorfe soort. Vrouwtjes doen het grootste deel van de incubatie en de zorg voor jonge kuikens, en hun verenkleed is veel meer gecamoufleerd om een betere veiligheid te bieden tijdens het nest of het verzorgen van jonge duiven. Vrouwelijke kalkoenen hebben geen grote staart en zijn veel minder iriserend dan mannetjes. Terwijl vrouwelijke wilde kalkoenen lellen hebben, zijn de lellen van een vrouwtje kleiner en minder kleurrijk dan die van een mannetje. De meeste kippen hebben ook geen borstbaard, maar ongeveer 10-15 procent van de oudere vrouwelijke wilde kalkoenen zal deze eigenschap ontwikkelen. Over het algemeen zijn kippen ook veel kleiner dan toms.

Een jonge kalkoen wordt een kom genoemd en deze precociale kuikens kunnen het nest verlaten en binnen een dag na het uitkomen voor zichzelf beginnen te foerageren. Hun verenkleed heeft veel donzig dons om isolatie te bieden, en het is zwaar gecamoufleerd in bleekgele en bruine tinten om ze te beschermen tegen roofdieren. Hoewel alle jonge kalkoenen kuikens of kuikens kunnen worden genoemd, naarmate ze iets ouder worden maar nog niet onafhankelijk zijn, kan een jong mannetje een jake worden genoemd en een jong vrouwtje een jenny.

Wilde kalkoenen zijn gezelschapsvogels die in kleine of middelgrote kuddes reizen, meestal met één dominante man en tot 20 of meer kippen waaruit zijn harem bestaat. Nadat de kuikens zijn uitgekomen, blijven de jonge vogels bij de familiekudde totdat ze hun volwassen grootte hebben bereikt en beginnen ze hun eigen partners en territoria te zoeken. Verschillende kippen kunnen hun broedsel in de winter bij dezelfde kudde brengen, waardoor koppels met 150 of meer vogels ontstaan. In de achtertuin kan een zwerm kalkoenen - ook wel een spant of schrokken genoemd - snel meerdere voerbakken legen en is niet altijd een welkome aanblik voor vogelaars in de achtertuin.

Omdat wilde kalkoenen grote, relatief zware vogels zijn, wordt vaak aangenomen dat ze niet kunnen vliegen of geen goede vliegers zijn als ze de lucht in gaan. In feite zijn wilde kalkoenen zeer krachtige vliegers en kunnen tijdens de vlucht snelheden tot 55 mijl per uur bereiken met hun brede, ronde vleugels, en ze zullen vaak vluchten wanneer ze geschrokken of bedreigd worden. Binnenlandse kalkoenen worden daarentegen vaak speciaal gefokt om zwaardere gewichten te bereiken met grotere hoeveelheden borstspieren voor vlees, en ze kunnen helemaal niet gemakkelijk vliegen.

De meest voorkomende plaats om wilde kalkoenen te zien, is eten op de grond, maar ze slapen eigenlijk in bomen en vliegen elke avond in een geschikte boom als de duisternis valt. Dit helpt de kudde te beschermen tegen nachtelijke roofdieren, maar kan schrikken voor vogelaars die niet verwachten zulke grote vogels boven hun hoofd te zien. Af en toe zullen wilde kalkoenen ook in bomen foerageren, fruit of noten rechtstreeks van takken plukken, hoewel ze vaker aan de grond krabben om het voedsel te vinden dat al is gevallen.

Wilde kalkoenen migreren niet en zijn het hele jaar door overal te vinden, hoewel ze vaak nomadisch zijn terwijl ze op zoek zijn naar de meest overvloedige voedselbronnen. In de winter bezoeken wilde kalkoenen eerder vogelvoeders met gemorst zaad of grondvoedingsgebieden waar gebarsten maïs beschikbaar is. Hun grote, diepe sporen kunnen vogelaars in de achtertuin doen schrikken die misschien niet zulke grote, hongerige vogels bij hun feeders verwachten.

Gedomesticeerde kalkoenen zijn dezelfde genetische soort als wilde kalkoenen, maar worden onder gecontroleerde omstandigheden op boerderijen grootgebracht om vlees te leveren. Er zijn veel soorten kalkoenkwekerijen, van grootschalige commerciële activiteiten tot kleinere scharrel- of biologische faciliteiten. Binnenlandse kalkoenen hebben vaak een verenkleed dat duidelijk verschilt van hun wilde neven. Hoewel de meest voorkomende variant een zuiver witte vogel is met rode lellen, kunnen tamme kalkoenen ook in de kleuren bruin, bruin, bont en zwart voorkomen. Afhankelijk van het bestand dat wordt gebruikt om de kalkoenen te fokken en hoe ze worden grootgebracht, kunnen ze er ook bijna niet van te onderscheiden lijken.

Hoewel ocellated kalkoenen een duidelijk andere soort zijn dan hun wilde kalkoenen, lijken deze vogels op elkaar genoeg om af en toe te worden verward met andere wilde kalkoenen. Ocellated kalkoenen zijn echter veel feller van kleur dan wilde kalkoenen, hun gezichtslellen zijn veel ronder en hun staarten hebben opvallende oogvlekken. Hun gedrag en dieet zijn vergelijkbaar met die van wilde kalkoenen, maar hun bereik is veel beperkter. Ocellated kalkoenen komen alleen voor op het schiereiland Yucatan in het zuiden van Mexico, dat zich iets uitstrekt tot in het noorden van Guatemala en het noordoosten van Belize. Ze komen voor in tropische bossen, bossen en dichte oerwouden, maar ook in struikachtige moerassen of overwoekerde landbouwvelden, en geven de voorkeur aan meer dichtbegroeide gebieden.