Foto's van wilde eenden

Van alle soorten eenden is de wilde eend (Anas platyrhynchos) een van de meest wijdverspreide en bekendste soorten ter wereld, en ze zijn de voorouders van de meeste tamme eendenrassen. Wilde eenden worden op het noordelijk halfrond in het wild aangetroffen, maar zijn ook in veel andere gebieden geïntroduceerd en kunnen gemakkelijk worden gevonden in vijvers, meren en rivieren, maar ook in kunstmatige habitats zoals golfbanen, parken, tuinen en zelfs tuinen. Deze eenden zijn zeer flexibel en zijn bekend bij de meeste vogelaars, maar ze zijn altijd het bekijken waard en hebben altijd iets te leren voor zowel beginnende als ervaren vogelaars.

Nederlandse naam: Wilde eend, Wilde eend
Wetenschappelijke naam: Anas platyrhynchos

Een man wilde in de fokkerij verenkleed is direct herkenbaar en onmiskenbaar. De felgele snavel contrasteert met zijn iriserende groene kop, die wordt omzoomd door een witte kraag. De borst is een rijke kastanje en leidt tot grijsachtig witte buik. De rug is grijsbruin en het blauwe speculum op de vleugels wordt omzoomd door dikke witte lijnen. De achter- en onderstaartdekveren zijn zwart en contrasteren met witte buitenste staartveren, en de benen en voeten zijn fel oranje.

Hoewel kleuring altijd een goed veldteken is, zien ruiende wilde eenden er misschien niet helemaal hetzelfde uit. Voor woerden is een belangrijk veldteken echter de strak gekrulde staartveren op de bovenkant van de staart. Hoewel hybride vogels of jonge wilde draken deze eigenschap misschien niet zo duidelijk vertonen, duidt elke lift of krul van deze staartveren op een mannelijke wilde eend. Vrouwtjes missen deze gekrulde staartveren echter.

Vrouwelijke wilde eenden zijn veel minder kleurrijk dan wilde draken. Hun verenkleed is een over het algemeen gevlekt bruingeel, met lichte centra tot de grootste veren op de rug en minder duidelijke spikkels op de buik. Hennen hebben een feloranje snavel die zwart of grijs is, maar de spijker op de punt van de snavel is altijd zwart. De kin en keel van een hen hebben de neiging om minder spikkels te hebben, en ze hebben een duidelijk gezichtspatroon met een donkere oogstreep en een donkere kroon. Hun vleugels tonen ook het blauwe speculum omzoomd met dikke witte lijnen, en hun stuit, staart en onderstaartdekveren zijn bleekgeel met bruine spikkels. Net als de woerden zijn hun benen en voeten fel oranje.

Deze neutrale kleur is goed voor vrouwelijke wilde eenden, omdat het een goede camouflage biedt voor het verzorgen van een nest en het verzorgen van jongen. Tegelijkertijd hebben andere vrouwelijke dabbling-eenden een vergelijkbaar verenkleed, waaronder gevlekte eenden, gadwalls, kaneeltaling en schoppen uit het noorden. Om positief te zijn over de identificatie van een wilde eend, bestudeer je de snavel- en kopmarkeringen goed en let je op de kleur van de poten.

Omdat wilde eenden zo wijdverspreid zijn, kruisten ze vaak met andere eendensoorten, waaronder ontsnapte tamme eenden. Deze hybridisatie kan unieke verenkleedkleuren en onduidelijke markeringen creëren die identificatie moeilijk maken. Hybride wilde eenden kunnen een romig bleekgeel of geheel bruin verenkleed hebben, of kunnen op onverwachte plaatsen vlekken van wit of zwart vertonen. Ze kunnen ook vreemde plukjes veren rond het hoofd, de vleugels of de staart hebben.

Het identificeren van hybride wilde eenden kan een uitdaging zijn, maar bepaalde aanwijzingen kunnen de identiteit van de vogel bepalen. Zoek bij mannen naar de verschillende gekrulde staartveren. Zoek ook naar verenkleedpatronen die lijken op de gekleurde kop omzoomd door een kraag of het gekleurde speculum, zelfs als de kleuren op de hybride eend niet overeenkomen met het klassieke wilde eendkleed. Een andere indicatie van de vogelsoorten zullen andere in de kudde zijn, aangezien wilde eenden zeer sociaal zijn en veel koppels hybride leden hebben.

Tijdens de vlucht is het iriserende blauwe of paarse speculum op de vleugel van een wilde eend duidelijk zichtbaar. Het wordt gevonden op de secundaire slagpennen langs de achterrand van de binnenste helft van de vleugel, en wordt dik omzoomd door zwart en wit aan de boven- en onderkant. Hoewel het speculum mogelijk niet zichtbaar is bij staande of zwemmende vogels, afhankelijk van hun houding, wordt het altijd tijdens de vlucht gezien. De hoeveelheid licht kan echter de exacte kleur van het speculum beïnvloeden en hoe briljant het lijkt.

Hoewel het speculum een belangrijk identificatiekenmerk kan zijn voor wilde eenden, hebben andere eendensoorten een vergelijkbare iriserende vleugelpatch. Gevlekte eenden hebben een blauwpaars speculum, maar het mist de dikke witte randen, en groenvleugelige wintertaling heeft een tweekleurige groene en zwarte vlek die ook geen witte randen heeft. In plaats van het speculum alleen als veldidentificatie te gebruiken, moet je op zoek gaan naar een combinatie van veldmarkeringen om wilde eenden tijdens de vlucht positief te identificeren.

Wilde eenden zijn dabbelende eenden die "kantelen" om zich te voeden door in ondiep water te zoeken naar waterplanten, insecten, weekdieren en kreeftachtigen. Ze kunnen zich ook langs het oppervlak voeden door hun snavel in het water te dompelen zonder hun bovenlichaam volledig onder te dompelen. Vanwege deze voedingsvoorkeur geven wilde eenden de voorkeur aan ondiepe zoetwaterhabitats zoals vijvers, meerranden, moerassen, moerassen en langzame rivieren. Wilde eenden zijn de meest bekende dabbling-soorten, maar andere dabbling-eenden zijn onder meer Europese zwarte eenden, pijlstaarten, gadwalls, Europese smienten, noordelijke scheppers en verschillende soorten wintertalingen.

Wilde eenden voeden zich ook op het land, hoewel ze minder wendbaar zijn en een langzaam waggelende gang hebben. Ze foerageren voor zaden, grassen en insecten, vaak in grasvelden in de buurt van goede waterbronnen. Over het algemeen zijn deze eenden alleseters en eten ze een grote verscheidenheid aan voedsel, zowel in het water als op het land.

Omdat wilde eenden veel voorkomen in stadsparken, bezoeken veel mensen parken om ze brood, crackers, chips, popcorn of ander broodachtig snippers te geven. Eendenbrood voeren is echter slecht, omdat broodproducten niet voldoende voeding bieden. Brood is "junkfood" voor eenden en kan een ongezonde gewichtstoename veroorzaken, waardoor de vogels niet meer goed kunnen vliegen, en slechte voeding kan ook leiden tot andere gezondheidsproblemen. Het teveel voeren van brood, wat gebruikelijk is in parken, kan ook knaagdieren aantrekken en tot bacteriële ziekten leiden omdat het brood rot en de waterweg verstopt.

In plaats van wilde eendenbrood voeren, kies je voor meer voedingsvervangers zoals gebroken maïs, haver, vogelzaad, gehakte groenten of druivenhelften. Dit zijn prima opties voor het voeren van eenden en zullen helpen om ze meer geschikte voeding te geven, vooral voor jonge jongen.

Hoewel wilde eenden niet als bedreigd of bedreigd worden beschouwd, betekent dat niet dat ze niet onderhevig zijn aan een reeks gevaarlijke bedreigingen. Veel wilde eenden worden blootgesteld aan gevaarlijke chemicaliën, vooral in stedelijke of voorstedelijke gebieden, waaronder olie, pesticiden, meststoffen en herbiciden. Deze chemicaliën kunnen hun verenkleed bedekken en de vogels zullen de gifstoffen binnenkrijgen terwijl ze de besmetting proberen weg te poetsen. Dit kan leiden tot vergiftiging, ziekte en overlijden.

Naast chemische besmetting zijn wilde eenden ook onderhevig aan loodvergiftiging en kunnen ze in de war raken door onjuist weggegooid vistuig. Wilde katten en andere invasieve roofdieren, botsingen met voertuigen en illegale stroperij zijn ook problemen. Door paaseendjes toe te voegen aan vijvers in steden en voorsteden wanneer deze slecht gekozen huisdieren worden achtergelaten, wordt elk probleem alleen maar erger voor wilde eenden.

Wilde eenden kunnen op veel ongebruikelijke locaties nestelen, waaronder bloembakken, bloembedden of struiken, zelfs in de buurt van menselijke bewoning. Ongeacht de locatie is het nest van een wilde eend echter meestal goed verborgen in struiken of planten, en het is bekleed met dons dat het vrouwtje van haar eigen borst zal plukken. Andere nestmaterialen zijn bladeren, stokken, grassen en twijgen. In zeldzame gevallen nestelen wilde eenden zich boven de grond op daken, richels of in holle bomen, maar de meeste wilde eendnesten bevinden zich op grondniveau en in de buurt van water.

Een typisch nest zal 4-15 eieren bevatten, maar er is waargenomen dat sommige wilde eendkippen eieren leggen in de nesten van andere kippen, wat resulteert in nog grotere broedsels van niet-verwante broers en zussen. De incubatietijd is 25-30 dagen en de kip doet het grootste deel van de incubatie.

Mallard-kuikens zijn precociaal, wat betekent dat ze bedekt met dons uitkomen en bijna onmiddellijk klaar zijn om het nest te verlaten. Zelfs jonge jongen kunnen onmiddellijk zwemmen, en de hen zal haar kuikens kort na het uitkomen naar het water leiden. Het is niet ongebruikelijk om een wilde eend te zien die een straat probeert over te steken met een dozijn of meer kuikens op sleeptouw. Chauffeurs moeten in de lente en zomer voorzichtig zijn met eenden in de buurt, vooral in de buurt van vijvers, rivieren en moerassen. Eenmaal in het water beginnen de jonge kuikens te foerageren op insecten, zaden en grassen. Binnen een paar dagen zullen de kuikens ook onder de oppervlakte aan het eten zijn.

De moeder leert de kuikens niet alleen hoe en waar ze moeten eten, maar zal ze ook wegleiden van gevaar en indien nodig verdedigen tegen roofdieren. Moeder wilde eenden helpen ook om de kuikens te isoleren tegen slecht weer, vaak over hen heen gaan staan of hun vleugels over hun kroost spreiden om eendjes te beschermen tegen overmatige regen of hete zon.

Wilde eendkuikens blijven bij hun moeder tot ze klaar zijn voor hun eerste vlucht, die 42-50 dagen kan duren. Gedurende die tijd worden ze steeds onafhankelijker, maar zullen ze nog steeds vertrouwen op haar begeleiding om naar voedselbronnen te worden geleid en weg van gevaar. Oudere eendjes zijn moediger en zullen zich verder van de zorg van hun moeder wagen, maar keren vaak 's nachts terug naar het gezin om uit te rusten of te slapen.

Jonge wilde eenden blijven tot een jaar bij hun familiegroep, ook al zijn ze onafhankelijk en hebben ze geen bescherming meer nodig of moeten ze naar voedsel worden geleid. Ze keren vaak voor elk broedseizoen terug naar dezelfde broedplaatsen. Zodra het nestelen begint, zullen de jonge vogels van het voorgaande jaar hun eigen territoria en nestplaatsen in de buurt zoeken om hun eigen broedsel groot te brengen.

Wilde eenden zijn te vinden in een breed scala aan habitats, en ze zijn een van de weinige eendensoorten die zelfs de hele winter in een gebied zullen blijven, zolang er open water is om te foerageren. Winterwild eenden zijn vaak te vinden in stadsparken of in de buurt van grote watermassa's, en ze zullen op het ijs staan of in de sneeuw kruipen als ze niet eten. In extreem noordelijke gebieden zullen wilde eenden migreren, maar alleen zo ver naar het zuiden als ze nodig hebben om een geschikte locatie te vinden om de wintermaanden door te brengen.

Wilde eenden zijn goed geïsoleerd tegen de kou, maar ze hebben ook andere manieren om zich warm te houden. Het is niet ongebruikelijk om verschillende wilde eenden bij elkaar te zien kruipen in het koudste weer om de gemeenschappelijke lichaamswarmte te delen. Als ze staan, tillen ze elk been van de sneeuw of het ijs en brengen het in hun veren om op te warmen, of ze nestelen zich over hun benen om ze allebei op te warmen. Ondertussen zijn hun borsten en buik goed geïsoleerd met veren en dons.

Een grote groep eenden wordt een vlot genoemd en wilde eenden vormen in de winter vaak grote slaapkolonies. Dit is niet alleen een beschermingsmaatregel tegen roofdieren, maar ook omdat favoriete voedselbronnen en open water schaarser zijn.

Grote vlotten van wilde eenden komen ook veel voor in alle seizoenen waar voedselbronnen overvloedig zijn, zoals in stadsparken of populaire broedgebieden. In eersteklas voeder- of broedgebieden kunnen wilde eenden zich vermengen met andere eendensoorten en watervogels, waaronder pijlstaarten, Europese smienten, gadwalls, ringhalseenden, Europese meerkoeten en Canadese ganzen. Zolang voedsel overvloedig blijft, komen grote gemengde koppels vaak voor, maar de vogels zullen beginnen te scheiden en betere gebieden zoeken als de hulpbronnen opraken.