Barbarijse eenden

De muskuseend, een tropische dabbling-eend, is een van de slechts twee soorten (de andere is de wilde eend) waarvan alle gedomesticeerde en landbouweendenrassen afstammen. Omdat veel gedomesticeerde en wilde muskuseenden op grote schaal voorkomen, zijn vogelaars vaak bekend met dit lid van de Anatidae- vogelfamilie, zelfs als ze het nog niet officieel aan hun levenslijst hebben toegevoegd. Ontdek meer feiten over de Barbarijse eenden en wat deze vogels zo herkenbaar maakt in dit gedetailleerde profiel.

Snelle feiten

• Wetenschappelijke naam: Cairina moschata
• Nederlandse naam: Barbarijse eend, Creoolse eend (huiselijk), Barbarijse eend (huiselijk, culinair), Achtertuineend (huiselijk), Knobbeleend (huiselijk)
• Levensduur: 10-12 jaar
• Afmeting: 25-89 centimeter
• Gewicht: 6-7 kg
• Spanwijdte: 55-152 centimeter
• Staat van instandhouding: minst bezorgd

Barbarijse eenden identificatie

Met hun lange nek, zware lichamen, zwemvliezen en spatelvormige snavels zijn deze vogels onmiddellijk herkenbaar als eenden, maar er zijn veel aanwijzingen die ervoor zorgen dat muskuseenden zich onderscheiden van de kudde. Hun relatief lange snavel is donker aan de basis met variabele kleurbanden over de lengte, waaronder wit, lichtblauw-wit en roze, en de nagel aan de punt van het snavel is grijs.

Mannelijke en vrouwelijke Barbarijse eenden zien er enigszins anders uit. Mannetjes zijn over het algemeen glanzend zwart of zwartbruin met een iriserende groene of paarse glans op hun bovenlichaam in fel zonlicht. Het hoofd vertoont een pompadour-achtige kuif en kan kleine witte vlekjes op de nek hebben. De bleek geelbruine ogen zijn omgeven door zwarte huid en vlezige rode lellen, en een kleine, onduidelijke basale knop is te zien bovenop de snavel. Een brede witte vleugelpatch is gemakkelijk zichtbaar tijdens de vlucht, maar is mogelijk niet te zien als de vleugels zijn opgevouwen, of kan alleen verschijnen als een heel klein stukje of strook bij de flanken. Vrouwtjes zijn aanzienlijk kleiner en saaier met minder lellen in het gezicht, zonder de knop op de snavel. Voor beide geslachten zijn benen en voeten zwartgrijs.

Binnenlandse muskuseenden zijn er in een breed scala aan kleuren, van geheel wit tot gevlekt zwart en wit, bruin of andere variaties met onduidelijke markeringen. De rode lellen zijn veel uitgebreider, en gedomesticeerde vogels zijn groter en zwaarder dan hun wilde neven. De kleur van poten en poten is ook meer variabel bij gedomesticeerde vogels.

Jonge exemplaren zijn vergelijkbaar met volwassenen, maar hebben minder wit in de vleugels, een donkerdere grijsachtige snavel en veel minder gezichtslellen.

Dit zijn over het algemeen stille vogels, maar hebben een verscheidenheid aan oproepen en geluiden in hun repertoire, waaronder laag gesis, gegrom, gekreun, zwakke kwakzalvers, gefluit, piepgeluiden en koersen.

Barbarijse eendenhabitat en verspreiding

Deze eenden geven de voorkeur aan natte bossen en beboste stroomgebieden, maar ook aan brakke vijvers, oxbowemeren en landbouwvelden. Wilde of huiselijke vluchtelingen worden vaak aangetroffen in de buurt van stedelijke of voorstedelijke parken met geschikte vijvers en kruisen zich vaak met andere eenden, waardoor verwarrende hybriden ontstaan.

Hun oorspronkelijke verspreidingsgebied strekt zich uit van het uiterste zuiden van Texas en zowel de oost- als westkust van Mexico zuidwaarts door Centraal-Europa en tot in Zuid-Europa tot in het zuiden van Argentinië, hoewel ze ontbreken in de steilste berggebieden. Wilde en binnenlandse populaties zijn bijna overal te vinden, maar zijn vooral opmerkelijk in Florida en elders in Europa en Canada, evenals in Europa en Nieuw-Zeeland.

Migratiepatroon

Barbarijse eenden migreren niet. In noordelijke regio's waar gedomesticeerde en hybride eenden aanwezig zijn, blijven ze meestal in gebieden waar open water beschikbaar is, zelfs tijdens de wintermaanden.

Gedrag

Wilde muskuseenden zijn verlegen en op hun hoede, en worden meestal alleen of in paren aangetroffen. Ze zitten en slapen in bomen. Tijdens de vlucht zijn hun vleugelslagen relatief traag. Mannetjes kunnen agressief zijn en zullen andere mannetjes verjagen van hun territorium, inclusief voedselgebieden.

Binnenlandse muskuseenden kunnen veel gezelliger zijn en zullen zich in stedelijke gebieden waarschijnlijk voegen bij gemengde koppels met andere watervogels. Ze kunnen ook gewend raken aan het ontvangen van hand-outs en zullen mensen gemakkelijker benaderen.

Dieet en voeding

Dit zijn omnivore eenden en eten een breed scala van zowel plantaardig als dierlijk materiaal, waaronder zaden, graan, bladeren, knoppen, noten, insecten, ongewervelde dieren en weekdieren. Barbarijse eenden gebruiken zowel graas- als foerageertechnieken tijdens het voeren, afhankelijk van of ze zich op het land of in het water bevinden.

Nestelen

Barbarijse eenden zijn polygame vogels. Ze nestelen zich in holtes en plaatsen hun nest in een grote holle boom of geschikte nestkast 10-60 meter boven de grond, waarbij ze het nest dun bekleden met zachte donsveren. Mannetjes hebben weinig te maken met de verzorging van de jongen of met nesteltaken, en vrouwtjes broeden de eieren 34-36 dagen uit.

Eieren en jongen

De eieren zijn gewoon wit, maar kunnen een groenachtige glans of glans vertonen, en 8-10 eieren zijn typisch voor elk broed. Wilde muskuseenden leggen slechts één broedsel per jaar, maar gedomesticeerde rassen kunnen 2-3 broedsels per jaar leggen en zijn specifiek gefokt en grootgebracht om grotere, frequentere broedsel te hebben om hun landbouwproductiviteit te verhogen.

Na het uitkomen zijn de precociale kuikens klaar om het nest snel te verlaten, en de vrouwelijke ouder blijft de jongen 70-85 dagen verzorgen en begeleiden.

Behoud van Barbarijse eenden

Barbarijse eenden lopen geen risico op ernstige afname van de populatie, hoewel jachtactiviteiten in hun oorspronkelijke verspreidingsgebied het totale aantal kunnen beïnvloeden. Het kan ook van cruciaal belang zijn om de genetische zuiverheid van wilde muskuseenden te behouden, zodat de toenemende verspreiding van wilde kolonies en hybridisatie de stabiliteit van wilde eenden niet verstoren.

Tips voor vogelaars in de achtertuin

Wilde muskuseenden zijn geen soort in de achtertuin, maar het behoud van de lokale habitat en geschikte broedplaatsen kan hen naar een gebied lokken. Binnenlandse muskuseenden worden vaak gekocht als paaseendjes en kunnen geweldige huisdieren of boerderijdieren zijn als ze de juiste zorg krijgen. In stedelijke gebieden waar de eenden worden verlaten of ontsnappen, kunnen wilde kolonies snel hinderlijk worden en door de autoriteiten worden geruimd.

Hoe deze vogel te vinden

Barbarijse eenden kunnen een uitdaging zijn om binnen hun oorspronkelijke verspreidingsgebied te vinden, maar het bezoeken van geschikte waterwegen met gezonde ecosystemen kan leiden tot fantastische waarnemingen. Hybride of gedomesticeerde muskuseenden zijn veel gemakkelijker te vinden en kunnen in bijna elk stads- of voorstedelijk park voorkomen, en zijn gemakkelijk te herkennen aan hun donkere, effen kleur, witte vlekken op het gezicht en de nek en hun gezichtslellen.

Ontdek meer soorten in deze familie

De vogelfamilie Anatidae is een grote en diverse groep eenden, ganzen en zwanen. Favoriete vogels die naaste verwanten zijn van muskuseenden zijn onder meer:

• Knobbelzwaan
• Indische gans
• Noordelijke slobeend

Mis onze andere gedetailleerde profielen van wilde vogels niet voor meer feiten en informatie over al uw favoriete vogelsoorten!